Zakelijk en toch persoonlijk?

Dit is de debuutroman van journaliste en presentatrice Clairy Polak. Het is gebaseerd op haar eigen leven met haar dementerende man Nico. In het boek heet Nico Leo en zij zelf Judith. Het is een best wel nuchter geschreven verhaal, komt soms zelfs wat hard en zakelijk over. Ik heb het als luisterboek geluisterd. Het boek wordt dan voorgelezen door Clairy zelf op best een zakelijke manier. De beschrijving van hoe het er in het verzorgingstehuis aan toe gaat, de manier waarop Judith met haar gevoelens om gaat, het wordt allemaal best kil omschreven vind ik. De enige warmte die ik voelde was tijdens de beschrijvingen van de vakantie in Zwitserland. Al lijkt dat ook op sommige momenten een beschrijving uit een brochure van een reisorganisatie. Al met al vond ik het goed om het boek geluisterd te hebben en ik snap dat de schrijfster het zo heeft willen schrijven. Een stukje afstandelijk omdat het wel gaat over haar privéleven en het wel heel dichtbij komt natuurlijk. Liever had ik misschien een boek geluisterd waarin meer fictie voor was gekomen. Waarom creeër je anders fictieve personen? Het is nu net geen waarheid en ook net geen fictie. Het boek stopt op een voor mij onlogisch moment. Misschien heeft Clairy nog een idee voor een vervolg? In het echt is haar man Nico inmiddels overleden. In interviews daarover is ze ook zakelijk, zoals we haar als journaliste en presentatrice van diepgaande programma's kennen. Wellicht is ze gewoon ook zo: zakelijk, beetje kil. Of misschien is ze zo geworden. Haar leven is ook niet makkelijk geweest. Of misschien is het een scherm dat ze heeft opgetrokken. Wil ze niet teveel prijsgeven van haar eigen persoon. Dat is natuurlijk prima en te respecteren, maar of je dan zo'n boek moet schrijven....