Toch wat bizar

Het boek gaat over een door de oorlog getraumatiseerde familie waar vader en later ook de zoon arts zijn. Een voormalig kamparts en zijn hoogbegaafde zoon die op zijn 20e al afgestudeerd is als arts beginnen een privekliniek in Zurich. Ze zoeken samen in het lab onder hun privekliniek naar medicijnen om allerlei ziektes te genezen. Waar laboratoria jaren van onderzoek en proeven op dieren en mensen nodig hebben komen vader en zoon in no time met behulp van een schoolbord en buisjes serum tot stamceltherapie en pillen tegen depressie.
Het leest heel makkelijk al heb ik wel het idee dat de eerste helft van het boek trager gaat dan het laatste gedeelte waar in hoog tempo al losse verhaallijnen even weggewerkt moeten worden. De figuren blijven in mijn beleving wat twee dimensionaal, ik krijg niet echt hoogte van Himmel, hij lijkt alles te rationaliseren en is wat sociaal gehandicapt.
Daar waar de blinde Emma zegt dat ze zijn hart niet meer voelt geeft aan hoe weinig hij zich blootgeeft.
Helaas vind ik het gegeven dat ook Emma op het einde van het boek genezen wordt erg gezocht en jammer van het verhaal.
Op zich een makkelijk lezend verhaal maar echt diepe indruk maakt het niet op mij