Poubelle . Nomen est omen

Dit boek munt uit door herhaling. De lezer moet er wel heel vaak van worden doordrongen hoe slecht en corrupt de sociaaldemocratische politici zijn en hoe verdorven het Europees Parlement. Als Waterdrinker het Nederlandse parlement als voorbeeld had gekozen zou niemand meegaan in zijn kritiek, het negatief framen van een minder bekend vertegenwoordigend orgaan wordt gemakkelijker gepikt zal de auteur gedacht hebben. Over het vrouwbeeld van Waterdrinker zal ik het maar niet hebben. Sex sells weet hij en dat zal voor de verkoop van zijn roman niet anders zijn.
Het taalgebruik is heel wisselend, soms mooie vergelijkingen, maar ook de nodige clichés. Menige zin moet twee keer gelezen worden omdat nogal eens de verwijzende voornaamwoorden door een onhandige zinsconstructie niet lijken terug te slaan op zelfstandige naamwoorden waar ze naar horen te verwijzen.
Over de gemankeerde romanschrijver in Poubelle wordt geschreven dat hij beter kan vertellen dan schrijven. Geldt dat ook voor Waterdrinker - de naam lijkt wel een heel grappig gekozen pseudoniem - in deze weinig subtiele en mijns inziens wel zeer cynische roman?