Paracetamol voor de ziel

Hedi de Vree beseft een paar jaar geleden dat zij niet gelukkig is. Haar moeder is pas overleden, haar huwelijk loopt niet, haar werk geeft haar geen voldoening en haar leven in het buitenland blijkt niet het avontuur waar ze van droomde. Eenmaal terug in Nederland, zonder man, in een nieuw huis en met een nieuwe baan, ontdekt ze dat angst haar leven beheerst. Van kleine tot grote angsten, die vaak alleen in haar hoofd bestaan, en daarbij het schokkende besef dat ze die angsten zelf creëert. De Vree besluit een lijstje te maken van angsten waarmee ze de confrontatie aan wil gaan. Ook op die lijst te vinden: yoga.

Want ook de schrijfster was sceptisch en bekent in haar boek dat ze met afschuw kon kijken naar de zogenaamde verlichte, veganistische, zweverige yogi’s. Toch gaat ze de uitdaging aan en begeeft zich op een kronkelende weg naar transformatie en het vinden van geluk. Want op de mat leert ze uiteindelijk niet alleen yogahoudingen, maar ook levenslessen over doorzettingsvermogen, rust, dankbaarheid, (zelf-)acceptatie en (zelf-)vergiffenis.

Hedi begint haar verhaal als ze op het punt staat het podium te beklimmen voor de ‘Dutch Yoga Asana Championships’. Ze blikt terug op de weg die ze heeft gevolgd, nu mijlenver verwijderd van haar beginpunt. De Vree beschrijft in haar boek hoe yoga een constant reis vormt; van ontdekking naar ontdekking, hoe het besef daarna in moet dalen en hoe de levenslessen daarna ook in het dagelijks leven toegepast kunnen worden. En daarna? Dan begint het weer opnieuw. Het pad voert altijd verder.

Op een overzichtelijke wijze – elk hoofdstuk behandelt een nieuwe levensles, vooraf gegaan door een inspirerende quote van bekende of minder bekende yogi’s - schept de auteur inzicht in haar eigen pad en maakt duidelijk dat het leren van een les één ding is; die toepassen vereist weer een heel andere instelling. De Vree illustreert de lessen met voorbeelden uit haar eigen leven en daarmee is Blijven ademhalen een zeer persoonlijk boek geworden. Vooral het verlies van haar moeder lijkt de katalysator te zijn van Hedi’s angsten, en haar yogareis zet een periode van rouw en acceptatie in gang waarmee ze uiteindelijk haar angsten weet te overwinnen.

In haar column voor Hebban schreef Hedi de Vree eerder:

‘Ik wilde een boek vol levenslessen schrijven, vol wijsheid en inspiratie. Geen haar op mijn hoofd die er toen aan dacht om van mijzelf een personage te maken, hooguit een verteller (en dan het liefst een hele wijze). Maar Blijven ademhalen is het verhaal van mijn eigen transformatie geworden, met daarin vervlochten de levenslessen die deze verandering mogelijk maakten en die ik anderen zou willen meegeven.’

Een mens kan zichzelf veranderen, dat bewijst De Vree in haar boek. Van een angstige vrouw naar een zelfbewuste vrouw die keuzes durft te maken. Blijven ademhalen is juist daarom ook interessant voor mensen die geen yoga beoefenen, zoals personen die last hebben van angststoornissen of een onzekerheid die hun leven beheerst. De lessen die op de mat geleerd en vooral gevoeld worden, zijn ook voor niet-yogi’s van belang.

Inmiddels geeft De Vree de yogalessen niet alleen door via haar boek, maar ook op de yogamat – ze werkt nu ook als docent. Voor iemand die haar oefeningen altijd achterin de hoek van de zaal deed, is dat misschien wel het best zichtbare en mooiste resultaat denkbaar.