Van gezelschapspony naar racepaard

Na het succes van Ik geef je de zon besloot uitgeverij Blossom Books om ook Nelsons debuut De hemel begint bij je voeten in een bijpassende heruitgave uit te brengen. In 2010 verscheen de Nederlandse vertaling voor het eerst bij uitgeverij Moon, maar wist toen nog niet zoveel stof te doen opwaaien. Maar haar tweede roman baande de weg voor een even groot succes als haar eerste, zo niet groter, en inmiddels is Jandy Nelson een geliefde YA-schrijfster.

In haar debuut groeien Lennie Walker (vernoemd naar John Lennon) en haar zus Bailey op bij hun grootmoeder Omie en Oom Big. Al jong zijn ze verlaten door hun moeder Paige, een vrijheidzoekende hippie, wat hun band alleen maar hechter heeft gemaakt. De hoop dat Paige ooit terugkomt blijft bij de zussen en hun familieleden bestaan. Zij beloven elkaar nooit van elkaar te scheiden, maar dan overlijdt Bailey plotseling aan een onontdekte hartkwaal.

Het verdriet en de pijn die haar dood met zich meebrengt zijn slechts een paar van de gevoelens die het leven van Lennie totaal op zijn kop zetten. Want in deze moeilijke periode komen ineens twee jongens in haar leven: Toby, Bailey’s ex-vriendje, en de nieuwe jongen uit Parijs, Joe. Lennie is niet gewend aan zoveel aandacht: hoewel ze altijd heeft verlangd naar een stormachtige liefde als in haar favoriete boek Wuthering Heights, weet ze niet of ze zo blij moet zijn als haar liefdesleven eenmaal stormachtig te noemen is.

Toch heeft de afgezaagde driehoeksverhouding in deze roman wel degelijk nut. De verhoudingen die Lennie met de twee jongens opbouwt staan in dienst van het verhaal. Er is geen #teamToby en er is geen #teamJoe. Voor de lezer is al vrij snel duidelijk naar wie van de twee Lennies hart uitgaat. Zoals de ondertitel van het boek meldt: de een helpt haar herinneren, de ander helpt haar vergeten.

Lennie beschouwde Bailey altijd als het racepaard, zijzelf was de gezelschapspony die niet van haar zijde week. Inmiddels staat Lennie niet langer in de schaduw van haar zus, wat betekent dat ze haar eigen dromen en idealen onder ogen moet zien en daarnaar moet handelen. Lennie bloeit op, haar leven gaat door, maar haar schuldgevoel daarover maakt de situatie niet makkelijker. Vooral niet als ze er na het overlijden van Bailey ook nog eens achter komt dat ze haar zus niet zo goed kende als gedacht. Geheimen komen aan het licht, waardoor pijn, verdriet en schuldgevoel worden afgewisseld met woede en onbegrip. En al die verwarrende gevoelens worden gecombineerd met haar eerste verliefdheid en het ontdekken van seksuele aantrekkingskracht.

‘De truck raast langs bomen en ik steek mijn hand uit het raam en probeer de wind te vangen zoals Bails altijd deed, en ik mis haar, ik mis het meisje dat ik was in haar nabijheid, mis de mensen die we met elkaar waren. Wij zullen nooit meer die mensen zijn. Ze heeft ze allemaal met zich meegenomen.’

Net als in Ik geef je de zon staat ook dit boek vol bijzondere vergelijkingen en prachtig geconstrueerde zinnen. Bovendien uit Lennie haar gevoelens in gedichten en korte verhaaltjes, die ze op alles wat maar beschrijfbaar is achterlaat voor voorbijgangers. Dat levert mooie notities op die verspreid door het boek in de kantlijn of tussen de tekst zijn opgenomen.

En ook in De hemel begint bij je voeten zijn de personages bijzonder, maar geloofwaardig neergezet. Hun verdriet is bijna tastbaar door de vreemde en vaak zelfs humoristische handelingen die de hippie-achtige familie van Lennie uitvoert. Oom Big, die onlangs voor de vierde keer is gescheiden, probeert dode insecten tot leven te wekken en de creatieve Omie staat bekend als tuingoeroe door haar tuin vol geurende bloemen die voorbijgangers bedwelmd. De bijpersonages bepalen de fantastische sfeer in De hemel begin bij je voeten, dat gecombineerd met een eerlijk verhaal over rouwen, loslaten en jezelf vinden wederom een dikke aanrader is.