Bad-ass Fae-hunters, de Fae zijn niet zo lief hier

In een wereld waar de Fae de mensen enkel als voedsel gebruiken, met name door hun levensessentie in zich op te nemen, is er een Orde van Fae-hunters die op die hardvochtige wezens jagen. De rest van de mensheid heeft dankzij de betovering die de Fae gebruiken om er als mens uit te zien, geen idee dat zulke wezens bestaan en het is aan de Orde om dit zo te houden.
Protagonist Ivy is zo'n jager en botst op een machtigere Fae, die er gewoon als mens uitziet en dus geen betovering nodig heeft om zijn Fae-kenmerken te verbergen. Als deze Fae haar dan nog eens neerschiet met een pistool dat hij net daarvoor tevoorschijn tovert, begrijpt niemand er nog iets van en wordt er gedacht dat Ivy een aanvaring met een mens gehad zal hebben.
Nieuwkomer Ordelid Ren is wel heel mysterieus en tegelijkertijd blijkt hij wel de enige te zijn die Ivy geloofd dat het geen gewone Fae was die haar verwondde.
Ren en Ivy proberen vervolgens aan bewijzen te komen dat het wel degelijk een Fae was waarvan gedacht wordt dat die een mythe is in deze wereld. Wat ze ontdekken kan wel eens een heel ander probleem vormen voor de Ordeleden...
Uiteraard zou het geen Armentrout verhaal zijn als er niet ook een portie romantiek in zou zitten. Ivy heeft dan wel haar trauma's van uit haar verleden mee te zeulen, de aantrekkingskracht tussen haar en Ren is overduidelijk. En stiekem ook wel heel leuk.