geweldige sfeer, anders dan Bloedwetten en toch duidelijk een (geslaagde) bronvertelling hiervan.

Ik heb het normaal niet voor kortverhalen, deze Splinter stak echter mijn ogen uit want Bloedwetten is wel goed en dit is een bronvertelling daarvan. Dus toch mij aan dit boekje gewaagd en het is inderdaad de moeite.
Dit korte verhaal gaat over het motief en de gevolgen van de keuze van Collignon om Ath’Vacii te worden. We leren hem kennen als Yan, die opzoek is naar de Sahandran, zoals ze de Ath’Vacii daar noemen in die tijd lang voor de gebeurtenissen in Bloedwetten zich afspelen.
Wat bezielt iemand om die keuze te maken? En was hij altijd al zo of is hij zo hard geworden wegens omstandigheden?
Wat hier verteld wordt, was zeker niet wat ik verwachtte, maar dat maakt het ook zo goed natuurlijk. Sophia Drenth is er weer in geslaagd om haar unieke sfeer in het verhaal te verweven. Hier hebben we niet de gesofistikeerde zinsbouw en welsprekendheid die we kennen van de eerder victoriaanse tijd in Bloedwetten. We duiken veel verder het verleden in en dat merk je aan de gedachtengang van Yan en de manier waarop het verhaal verteld wordt. Ook hoe de Sahandran geïntroduceerd worden vond ik passend voor die tijd. Meer een onbewezen soort (bij-)geloof dat zich wijd verspreid heeft door het hele dorp, waarschijnlijk generaties lang. Zonder al te veel woorden er aan vuil te maken, heb je toch die hele sfeer te pakken. Zeer passend geschreven dus.

Mooie stukjes en macabere stukjes, ik merkte ze allebei op.
Ook een psychologisch horror-kantje vond ik er in terug. Meer dan bij Bloedwetten. Wederom niet voor de gevoeligste zielen, al heb ik er wel van genoten. De horror is niet overstemmend, wel een paar expliciete scenes.

Mss had ik wel een iets langer verhaal willen lezen maar toch is dit verhaal niet te kort zoals ik eerst vreesde. Al bij al dus een mooie uitbreiding.