“Lekker om mee weg te “dromen” op de bank.

Toen ik mij aanmeldde voor de leesclub was ik erg enthousiast over het boek en had ik ontzettend veel zin om eraan te beginnen. Dit heb ik dan ook snel gedaan…

De droomlijst is de debuutroman van Fransman Julien Sandrel.
“De twaalfjarige Louis is voor de ogen van zijn moeder Thelma aangereden door een vrachtwagen. Hij ligt in coma, en volgens de artsen is de kans op herstel nihil. Ze besluiten om het nog vier weken aan te zien, hopend op een medisch wonder. Thelma is ontroostbaar. Wanneer ze vervolgens thuis onder het kussen van haar zoon een klein schrift vindt waarin hij zijn dromen heeft opgeschreven – een bucketlist met bijzondere wensen, zoals het volgen van een voetbalclinic, een tattoo laten zetten, of een druk kruispunt in Tokio oversteken – besluit Thelma om de dromen van Louis te realiseren zodat hij vredig kan sterven. Maar dan komt ze bij de moeilijkste wens: mijn echte vader vinden.”

Het verhaal op zich komt wat langzaam om gang. De overgang tussen het ongeluk van Louis en het moment waarop Thelma begint met de daadwerkelijke ‘wonderlijst’ duurde naar mijn mening iets te lang. Alle ‘wondertjes’ op de lijst die Louis heeft opgesteld worden uitgebreid beschreven en geven je bijna het gevoel dat je erbij bent. Alle wonderen/dromen, op één na. Ik vond het jammer dat een van zijn laatste ‘wonderen’ betreft zijn vader, een stuk minder aandacht kreeg dan dat de rest kreeg. Hierdoor kreeg ik het gevoel dat het wat ‘onaf’ was, terwijl het op de flaptekst expliciet naar voren gebracht wordt.
Wel leest het verhaal heerlijk weg, de hoofdstukken zijn niet te lang en de schrijfstijl is ongedwongen en met vlagen zelf humoristisch. Zo nu en dan zat ik met een grijns op de bank te lezen.
De verhaallijn bouwt zich rustig op en zit zodanig in elkaar dat je het eind van het verhaal lastig in kan schatten. Dit blijft zo tot praktisch het einde van het verhaal.
Wat ik eveneens fijn vind aan het boek is dat er veel aandacht besteedt wordt aan de personages, Louis, Thelma, Edgar en ga zo maar door, krijgen allemaal veel aandacht. Dit maakt dat je ze beter leert kennen en de onderlinge relaties beter gaat begrijpen. Wat wel jammer is, is dat de personages daarna wat aan de oppervlakte blijven en de diepgang hierin wat onderbreekt.

Al met al is het een lekker boek om mee weg te kruipen op de bank, maar had ik er stiekem wel iets meer van verwacht. Wat mij het meeste deed is dat ouders van andere kinderen, die hetzelfde doormaken, eveneens soortgelijke acties op gingen zetten en dat het van grote waarde kan zijn voor het herstel en het in stand houden van de onderlinge band. Dit inspireert en geeft hoop!