Mijn eerste kennismaking met Ludlum. En dat bleek meteen een heel aangename te zijn. Als liefhebber van spionage romans van de hand van Tom Clancy, waarvan ik bijna alles heb gelezen, en dus op een dood spoor ben beland, is het een verademing om weer een schrijver te hebben gevonden die boeken schrijft die helemaal in mijn straatje passen.
Ludlum schetst een verhaal over een ex-geheim agent, die na 5 jaar benaderd wordt, en verteld wordt dat de organisatie waar hij zijn leven voor heeft gegeven, een organisatie is die niet aan de belangen van de Amerikaanse staat meewerkt. Sterker nog het is een wereldwijde organisatie, die fel anti-amerikaans is. De hoofdpersoon, Bryson kan dit natuurlijk niet geloven en moet op onderzoek uit. Al snel komt hij erachter dat er jacht op hem wordt gemaakt, omdat hij waarschijnlijk een bron van informatie is, die niet in het openbaar mag verschijnen.

Je wordt als lezer van dit boek op en neer geworpen tussen wat waarheid is en wat gelogen is, maar een ding is zeker, niemand, maar dan ook niemand is te vertrouwen. Een mooi gegeven, zelfs zo goed geschreven dat je zelf op een gegeven moment de weg door het web van leugens niet meer weet te vinden. Ludlums schrijfstijl beviel me enorm, veel oog voor detail, hij weet de vaart erin te houden en heeft een aantal verbluffende ruimtebeschrijvingen. Wat ik misschien nog wel het meest opzienbarende vond is dat sommige passages op een filmische manier geschreven zijn, en daar bedoel ik mee dat je in films vaak een stuk ziet waarin het hoofdpersonage nare herrineringen ophaalt van vroeger, of dat bepaalde uitspraken van personen nog nadreunen in het hoofd van een personage, en dat is juist wat Ludlum met woorden over kan brengen. Wat er dus allen maar voor zorgt dat je je een beeld bij het verhaal gaat vormen, als een echte spannende speelfilm (zoals The Bourne Identity), en dat maakt het een stuk spannender.

Samenvattend vond ik het dus een ijzersterk geschreven boek, met veel vaart en een mooi opgebouwd complot. Je moet als het ware zelf een weg door de leugens zien te vinden, wat paticipatie en medeleven met het hoofdpesronage alleen maar vergroot. Voeg daaraan toe een sublieme schrijfstijl, wat maakt dat Ludlum een schrijver is waar ik zeker meer van ga lezen.