Laat je vertragen en nadenken

Balanceren tussen werkelijkheid en surrealisme. Genieten van nostalgisch Amsterdam en het authentieke van de jaren ‘80. Vraagtekens zetten bij de betekenis van tijd. De gedachtengoed-schrijfstijl met droge beeldende humor vond ik fijn en maakte het verhaal genuanceerd en luchtig. Ik vind het zelfs typisch door een man geschreven en dat mag ik wel. De eerste 150 pagina’s waren traag, maar bleken enorm veel info te bevatten waarop later werd teruggegrepen. Het plot vond ik wat mager, maar bleef me toch boeien. Het slot was prachtig geschreven -heel gevoelig, haast vanuit innerlijk kind perspectief- maar niet zo verhelderend als dat ik had gehoopt waardoor mijn beoordeling van vier sterren. Mijn geduld werd op de proef gesteld -sommige hoofdstukken hadden bondiger gekund- maar dat lijkt ergens met opzet te zijn gedaan. Zoals het ook werkt met trage films uit het filmhuis: het laat je voelen en nadenken. Vertragen kan ook fijn zijn en het juist interessant maken. Het lijkt een lange droom, soms verwarrend, maar zeker de moeite waard.