Omslachtig onprettig

Na veel positiefs over deze auteur gehoord te hebben heb ik dit boek maar eens gelezen. Om twee redenen vond ik het tegenvallen. Ten eerste: de stijl. Je komt in het verhaal zelden een punt tegen, en dat vond ik heel hinderlijk. Hier en daar wordt Reve geciteerd, die om zijn lange zinnen terecht beroemd is, maar Reve maakt handig gebruik van bijzinnen en van het leesteken de puntkomma, terwijl de zinnen in 'Mijn lieve gunsteling' vooral zijn opgebouwd uit onnodig veel door komma's gescheiden hoofdzinnen. Ik begrijp dat het een koortsachtig relaas van de veearts moet voorstellen (de magistraten worden toegesproken, doet dat een beetje denken aan 'Ons mankeert niets' van W.J. Otten?), maar dat vind ik geen rechtvaardiging om de tekst zo taai en onleesbaar te maken. Hermans schreef een keer ergens dat je je niet een stuk in je kraag hoeft te drinken om een stuk over alcohol te kunnen schrijven. Dat citaat lijkt me op deze kwestie ook van toepassing.
Naast dit bezwaar vind ik het jammer dat het eigenlijke interessante en potentieel fascinerende ingrediënt van dit boek, namelijk de verboden gevoelens van de ik-figuur en zijn eventuele innerlijke strijd daaromtrent, op de keper beschouwd maar heel weinig aan bod komt. De meeste pagina's zijn volgeschreven met saaie verwijzingen naar boeken en films - het lijkt Herman Brusselmans opeens wel - en nog saaiere beschrijvingen van dromen. En hoe vaak komen de pannenkoekenbakkende moeder en de blauw aangelopen veeboer niet voorbij, steeds op dezelfde manier? Hoe vaak worden het overleden broertje en de vertrokken moeder niet genoemd, ook telkens op dezelfde manier? Zowel de lezers die benieuwd zijn naar de verboden emoties en de lezers die walgen van de beschreven misstanden zouden gebaat zijn geweest bij een 200 pagina's dunner boek.