Veel tijdssprongen

“Lied voor de vermisten” is de tweede roman van Pierre Jarawan. Eerder verscheen van zijn hand het zeer succesvolle “De zoon van de verhalenverteller”. Ik keek dan ook heel erg uit naar deze roman.

Gedurende de Arabische Lente in 2011, ontstaat ook in Beiroet onrust. Het zet de 30-jarige Amin aan om in zijn verleden te duiken. In 1994 komt hij terug in Beiroet wonen met zijn oma, na een aantal jaren in Duitsland geleefd te hebben. De aanpassing aan het leven in Beiroet valt Amin zwaar en hij heeft het niet makkelijk om in deze andere cultuur zijn plaatsje te vinden. In Jafar vindt hij een vriend, die hem meetroont in het naoorlogse Beiroet dat hij helemaal niet kent. Thuis komt hij in contact met de vriendengroep van zijn oma. Hij ontdekt dat Beiroet vele geheimen heeft, die nooit helemaal prijsgegeven worden.

Na het succes van zijn eerste roman, ben ik dit boek met hoge verwachtingen gestart. Al snel werd voor mij duidelijk dat dit boek helemaal anders is dan zijn eerste. In deze roman worden heel wat tijdsprongen gemaakt, het is dan ook echt alert blijven om het verhaal ietwat te kunnen volgen. Soms wordt dit met een jaartal aangegeven, maar telkens opnieuw is het even zoeken waar in de tijd Amin verder gaat met het schetsen van zijn herinneringen. Voor mij zorgde dit ervoor dat ik heel moeilijk in het verhaal kwam en weinig connectie voelde met het hoofdpersonage.
De schrijfstijl van Jarawan is erg beeldend en poëtisch, waardoor je een mooi beeld krijgt van zijn leefwereld. In het laatste deel van het boek worden een aantal losse eindjes aan elkaar geknoopt wat ervoor zorgt dat het verhaal alsnog een blijvende indruk op mij maakte.

Dit boek kon mij door de vele tijdsprongen niet helemaal overtuigen, maar de geschiedenis van Beiroet is er wel eentje die het verdient verteld te worden!

Bedankt aan HarperCollins om mij op te nemen in het reviewteam voor dit boek!