In dit autobiografische boek vertelt Sebold over de verkrachting die plaatsvond in haar eerste jaar op de universiteit en de nasleep en effecten van deze gebeurtenis op haar leven. "In de tunnel waar ik werd verkracht, was eerder een meisje vermoord. Dat verhaal werd me verteld door de politie. Vergeleken met haar, zeiden ze, was ik een geluksvogel."

Het boek begint direct met een gedetailleerde beschrijving van de gebeurtenissen die zich op die bewuste avond afspeelden. Haar geheugen en gedetailleerde herinnering zullen haar later nog goed van pas komen. Pijnlijk precies beschrijft Sebold haar verkrachter en zijn vergrijp. In dit eerste hoofdstuk word je als lezer meegenomen naar de plek des onheils en volg je Sebold ook na haar verkrachting op haar weg naar huis, naar het ziekenhuis en bij de eerste getuigenverhoren door de politie. De stijl is aangrijpend eerlijk met zo nu en dan een humoristische ondertoon. Een belangrijk deel van het boek vormt ook de beschrijving van haar leven na de verkrachting. Kan zij haar leven na deze traumatische gebeurtenis weer oppakken, hoe reageert de omgeving, vrienden, familie?

Alice Sebold vertelt over haar leven na de verkrachting, hoe mensen met haar omgingen en vooral ook de moeite die het haar kostte om zich weer een beetje een 'normaal' mens te voelen. Aangrijpend is de eenzaamheid die daarmee gepaard gaat en die in het boek zo duidelijk naar voren komt. Een aantal maanden na het vergrijp komt zij haar verkrachtiger tegen op straat. Hij herkent haar en spreekt haar zelfs aan. Sebold twijfelt geen moment en gaat de zaak aanhangig maken door concreet aangifte tegen deze persoon te doen. Als ze echter uit een rij verdachten de juiste man moet kiezen, wijst zij uit angst de verkeerde man aan.

Op het moment dat het toch tot een proces komt weet zij door haar vasthoudendheid, haar uitstekende geheugen en gedetailleerde beantwoording van vragen de zaak te winnen en wordt haar verkrachter voor langere tijd opgesloten. Alice Sebold denkt na de veroordeling haar 'normale' leven weer te kunnen oppakken, maar dat blijkt zo eenvoudig nog niet te zijn. Zeker niet als op een zeker moment wederom een gebeurtenis plaatsvindt, die direct met haar verkrachting te maken heeft. Zelfs vanuit de gevangenis blijkt haar verkrachter haar indirect keihard te kunnen raken. Langzaam aan wordt merkbaar dat Sebold de grip op haarleven begint te verliezen. Drank en drugs gaan een steeds grotere rol spelen. Op dat moment zoekt Sebold echter professionele hulp en leert beetje bij beetje om te gaan met het Post Traumatische Stress Syndroom en met haar twee werkelijkheden te leven. De Alice met en de Alice zonder de verkrachting. De laatste regel uit het boek luidt dan ook: "Ik leef in een wereld waarin die twee werkelijkheden naast elkaar bestaan en waarin ik zowel de hel als hoop in de palm van mijn handen houd."

Het boek wordt nergens zwart of zwaar. Het is mooi en meeslepend geschreven zonder dat het ergens melodramatisch wordt. Ik vind het knap als je over een dergelijke aangrijpende gebeurtenis zo mooi kunt schrijven.