De verwondering verwoordt

Wanneer het lot zich als toeval verhult, of het toeval zich laat maskeren door bestemming wordt het geloof in de loop der dingen danig op de proef gesteld. En in de vierde, verbluffende, roman van Cobi van Baars wordt er nogal veel op de proef gesteld. Het onwaarschijnlijke, waar gebeurde verhaal van de tweeling die na hun geboorte gescheiden ter adoptie wordt aangeboden kent een verloop dat niet te regisseren valt en met geen pen te beschrijven is, zo lijkt het.

Toch slaagt van Baars er in de lezer door het gebruik van meerdere perspectieven haarscherp mee te laten observeren en meebeleven, om uiteindelijk genadeloos meegezogen te worden in de beerput die adoptie eind jaren zestig was. Het gaat langs prachtige zinnen als 'Een weefwerk dat een schril contrast vormt met de losse steek waarmee zij zich aan haar dochter heeft weten te hechten', en '(...) zijn gebonk in haar borstkas, dat trilde haar trauma aan stukken, dat vulde de kuil, dat zette alles stil'. Razend knap wordt er door de tijd gestapt en wordt er uit originele adoptiedocumentatie geciteerd, maar steeds staat alles volledig in dienst van het eerlijke verhaal. Het verhaal dat zichzelf op bizarre wijze ontvouwt langs de gelaagdheid van de liefde, van vader- en moederliefde, van zusterliefde en dan doet de biologie er niet altijd toe.

'De onbedoelden' is Cobi van Baars' meest indrukwekkende roman tot nu toe en die mag - inderdaad Stefan Brijs op het omslag - niet ongelezen blijven. Al was het maar voor de tweeling.