Levensecht

Voor mij was dit verhaal levensecht. Niet het verlies van een echtgenoot en nog een ongeboren kind, dat heb ik zelf niet meegemaakt. Maar wel de rouw na een groot verlies, na een traumatische gebeurtenis. De behoefte om je helemaal van de wereld terug te trekken en onder een steen te verdwijnen, of zoals Amande doet: terugtrekken in een alleenstaand huis op het platteland. En dan langzaam, stapje voor stapje, in eigen tempo weer 'tevoorschijn' komen. Want dat is waar dit verhaal over gaat. Het is een mooi, langzaam verhaal dat vertelt over rouw en hoe iedereen daar op een andere wijze mee omgaat. Hoe belangrijk het is daarin je eigen herstelproces te volgen. Dáárin zit voor mij de kracht in dit boek: laat je niet door anderen (of door jezelf!) aanpraten dat 'je nu toch maar weer verder moet', maar voel goed wat je nodig hebt. Dan kom je er wel.