Over vrouwen die zich niet meer laten opsluiten...

Na de eerste twee delen wist ik niet wat ik kon verwachten. Maar alweer een proloog met een drama dat je meteen de Franse geschiedenis intrekt. Juliettes moeder krijgt het lot van veel vrouwen tijdens de zuivering na de tweede wereldoorlog. Dit blijkt onterecht te zijn en uit boosheid emigreert ze later naar Nederland. Niemand in het Franse dorp heeft het daar nog over.

Opvallend is dat Juliettes moeder Fanny wordt opgesloten na de oorlog (wat niemand haar heeft durven vertellen), want eerder was opsluiting ook al het lot van haar verre voorouder Marguerite.
Juliette Bonave past mooi in deze traditie van sterke vrouwen die botsen met hun omgeving, maar zij laat zich niet meer opsluiten. Zelfs niet in het huwelijk. Juliette probeert ook nieuwe wegen te vinden als wijnbouwster. Ze handelt steeds tegen de draad in en daarmee schudt ze de zaak op. Het blijkt uiteindelijk dat haar aanpak zo gek nog niet is.

Opvallend in deze familiekroniek vind ik dat Juliette niemand van haar familie nog om zich heen heeft. Families zijn in de loop van de jaren uit elkaar gevallen. Virginie, haar dochter, noemt de buurvrouw oma.De wijngaardenier Didier beschouwt ze als haar vader. Ook met nieuwe bewoners in het gehucht krijgt ze een hechte band. Samen proberen ze een nieuwe wereld te creëen, gebaseerd op waarden die ze delen. Dit geeft het verhaal een intrigerende sfeer. Gaan ze daarin slagen? Kun je leven zonder geld zoals de jonge Arnaudats die zich in La Borie gaan vestigen?
Ondertussen kun je voortdurend genieten van hoe ze met elkaar omgaan, want soms hoor je ze tegen elkaar praten. De dialogen zijn erg knap. Steeds zijn er verrassende scènes en details.

Juliettes dochter Virginie vaart als kind ook meteen al haar eigen koers, door het hele verhaal heen. Ze 'verliest' zich in haar fantasie en weet fictie en werkelijkheid niet meer te scheiden. Dit blijkt later een voordeel, want als volwassen persoon ontrafelt ze de familiegeschiedenis. Ze wordt schrijfster van deze kroniek en daarbij ook moeder, terwijl haar vriend op duizenden kilometers afstand woont! Het loopt goed af met de vrouwen in La Borie en dat maakt het een echte feelgoodroman. Ik vind het een weergaloos mooi en ontroerend einde. Het bewijst ook dat er onder dit meeslepende verhaal meer lagen zitten dan je in eerste instantie denkt.