halfvier

Het boek dat ik gelezen heb, heet Donderdagnamiddag Halfvier van Kristien Hemmerechts.
Ik heb dit boek gekozen, omdat ik eerst de achterflap van het boek had gelezen en dat sprak mij meteen aan. Het ging over Karen die verongelukt onder een witte bestelwagen. Ik had daar andere verwachtingen van. Mijn verwachtingen waren dat ze dan achter de dader zouden zoeken. Ik had het spannender verwacht. Ik vond een passage in het boek wat schokkend en dat was toen Karen onder die camionette zat. Hieronder(afb1) wordt het duidelijker met wat ik bedoel. In het boek wordt in detail omschreven hoe Karen daar ligt met bloed dat uit haar mond komt.
De hoofdstukken vond ik vreemd ingedeeld. Elk hoofdstuk gaat over een bepaald persoon en het hoofdstuk werd niet aangeduid met een cijfer. In het begin is het allemaal niet zo duidelijk. Het eerste hoofdstuk vond ik bijvoorbeeld nog meevallen, maar toen ik aan hoofdstuk twee begon, vond ik het raar dat het een compleet ander verhaal was. Het sprong telkens naar iets anders.
Het verhaal speelt zich in deze tijd af. Ook al worden er nog typemachines gebruikt door Damien, terwijl wij tegenwoordig de computer hebben. Er wordt in het boek ook duidelijk gemaakt dat dit ouderwets is. Ook komen er mooie auto's in voor zoals een Mercedes en een cabrio jaguar.
Ik vind de tijd wel belangrijk voor het boek, want het thema is meer van deze tijd dan vroeger. Vroeger hield men zich nog niet zo zeer met deze zaken bezig.
Het is moeilijk om bij te houden wie wie is en wanneer het verhaal zich afspeelt (het verhaal is niet chronologisch, maar gaat steeds door elkaar). Als je erachter bent gekomen over wie je nou eigenlijk aan het lezen bent, begint het volgende verhaal alweer met de volgende persoon. Pas aan het einde van het boek vond ik het helemaal duidelijk wat de verhalen met elkaar te maken hadden.
Een verhaal over afscheid moeten nemen van mensen die je liefhebt, maar die je ook pijn kunnen doen, over de doden los moeten laten. Een verhaal dat begint bij Karens dood, maar daar toch eigenlijk ook eindigt. Niet alleen omdat Karen pas in de allerlaatste alinea van het boek echt sterft,maar ook omdat het verhaal eigenlijk niet verder reikt dan die dood.
De schrijfster gebruikt korte zinnen. Dit maakt het lezen gemakkelijker. Ook moet je als lezer niet te hard nadenken en is het verhaal goed te volgen. Wat ik nog goed vond aan de schrijfstijl van Hemmerechts is dat ze typische Vlaamse woorden of, zoals ze het zelf verwoord, ‘gewestelijke woorden’ gebruikt. Enkele voorbeelden hiervan zijn een ‘camionette’ en ‘schuren’.