Tibet in een rugzak

Met de trein van Moskou naar Azië reizen, wie droomt er niet weg bij de woorden “Transsiberië expres”. Zo ook de Poolse schrijfster Maja Wolny. Ze heeft langere tijd in België gewoond en komt daar op het spoor van Alexandra David Néel, die begin 20e eeuw gefascineerd was door Tibet en er langere tijd verbleef.
Maja stapt in Krakau met slechts 1 kleine rugzak met persoonlijke spullen in de trein en reist Alexandra achterna, om te ontdekken dat Tibet er in de 21e eeuw toch wel wat anders bij ligt dan een eeuw geleden.

De Transsiberie express rijdt je niet in 1 keer, doorgaans plannen reizigers elke paar dagen een stop onderweg. Maja stapt een aantal keren uit om iets te ondernemen, bijvoorbeeld een uitstapje naar ‘het einde van de wereld’, op de rand van de taiga, en in Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië. Om uiteindelijk aan te komen in Tibet, alwaar ook nog een aantal plekken buiten de hoofdstad worden bezocht. Het boek eindigt in India.

Maja Wolny schreef een verhaal dat soms persoonlijk is, soms feitelijk en soms beschouwend. Dat maakt het boek boeiend om te lezen. Niet alleen maakt ze zelf uitstapjes, ook in het boek worden soms kleine uitstapjes gemaakt over een -soms heel klein- onderwerp waar ze in haar reis tegenaan loopt en die ze in aparte korte hoofdstukjes even uitdiept. Dat geeft een leuke extra dimensie aan het verhaal.

De ondertitel belooft in het spoor van Alexandra David Néel te reizen. Dat had in het boek meer uitgediept kunnen worden. Het verhaal van de vrouw die in de 20e eeuw een zeer avontuurlijke en niet ongevaarlijke reis ondernam, komt er wat bekaaid vanaf. Pas tegen het einde van het boek, als de schrijfster in Tibet is, worden de verhalen van de beide vrouwen meer met elkaar vervlochten. Je slaat het boek dicht met het gevoel dat je nog een ander boek moet lezen om meer over de reizen van Alexandra David Néel te weten te komen.
Het verhaal van Maja Wolny heb je dan wel fijn kunnen meelezen!