Gekonkel en intriges aan het Franse hof

Met De zwarte koningin heeft Catherina Botermans een heel lezenswaardig debuut afgeleverd. Hoewel de titel slaat op Catherine de’Medici, het verhaal draait met name om de jonge Fiora. Zij is de dochter van de bibliothecaris en wordt door de, op dat moment al oude en zieke, koningin-moeder uitverkoren als hofdame. Gaandeweg raken hun levens steeds meer in elkaar verstrengeld en dit leidt tot een hoop intriges, bedrog en gekonkel. Ondertussen is Fiora verliefd geworden op de gezel van de schilder die het portret van de koningin-moeder maakt. Dit zorgt regelmatig voor een botsing tussen Fiora’s gevoel, ratio en trouw.

Het hofleven van Catherine de’Medici en haar zoon, koning Henri, worden beeldend beschreven in dit boek. Tijdens het lezen kreeg ik echt het gevoel aan het Franse hof te zijn. De gekte van zo’n hof, met z’n apen en z’n narren en steeds maar mensen die kringelen om de royals, het beschrijven van de kamers, van de kastelen, van de feestjes, het overdadige eten, de outfits, de pruiken, de zweetlucht. Mooi.

Het verhaal is een goede balans tussen feit en fictie. Niet te veel een romantisch verhaal, niet te droge non-fictie. Tegelijk is dat ook wat het boek soms minder leesbaar maakt. Catharina Botermans kiest ervoor om de oude koningin-moeder zelf haar visie op de gebeurtenissen te laten geven. Dus: Catherine laat zien van Catherine wat Catherine graag wil dat je ziet. Dat veronderstelt een stuk achtergrondkennis die veel lezers niet zullen hebben, het is toch een wat minder bekend stuk van de geschiedenis.
In de tweede helft van het boek kwam de vaart erin, werden de uitgezette lijntjes door de koningin-moeder steeds verder naar binnengehaald en dit maakte het wat kabbelende begin helemaal goed!