taboe-doorbrekend

In augustus van het jaar 2021 debuteerde Aisha Dutrieux met haar roman Het leven noemen. Haar volgende roman heet Wees niet bang en werd zelfs al eerder geschreven. De uitgever achtte Het leven noemen echter meer geschikt als debuut.

Op Laura’s vierde verjaardag maakt haar moeder een einde aan haar leven. Een wrange samenloop van gebeurtenissen. Laura groeit op met haar zus, vader en stiefmoeder en over haar moeder wordt gezwegen. Als Laura zelf zwanger is van haar eerste kind, besluit zij op zoek te gaan naar antwoorden. Wie was haar moeder en waarom verkoos zij de dood boven een leven met haar kinderen?

De lezer hoeft niet lang te wachten op antwoorden, maar dat betekent niet het einde van het verhaal. Hoe ga je om met een waarheid die ondenkbaar is en hoe beïnvloedt dat jouw leven en je relaties? Aisha probeert daar antwoorden op te geven via drie generaties vrouwen: Laura, haar moeder Maria en haar moeder Chiara.

Citaat:
“Mijn moeders liefde voor haar eigen kinderen was als parelmoer geweest, meer kleurschakeringen dan je zou kunnen bedenken, meer glinstering, meer glans. Dat was hoe ik me haar herinnerde: als een waas van warmte, licht, zachtheid, zoetgeurende zorgzaamheid"

De lezer die Het leven noemen heeft gelezen, zal de auteur herkennen in Wees niet bang, maar dit boek voelt nog verder doorgewerkt. Laura en Chiara worden vanuit hun eigen perspectief en in het heden neergepend terwijl Maria’s aandeel met meer afstand, een ander lettertype en in het verleden is beschreven. Dit voelt heel natuurlijk en geeft een mooie afwisseling. De hoofdstukken zijn kort en nodigen uit om toch nog even het volgende hoofdstuk door te lezen, maar geeft de lezer ook de kans om het boek even weg te leggen wanneer het verhaal even moet bezinken.

Aisha schrijft ingetogen en in duidelijke taal, eenvoudige, goed opgebouwde zinnen, duidelijke alinea's, korte hoofdstukken en soms pareltjes van zinnen, maar de taal dient het onderwerp. Daar waar het personage naar binnen gekeerd is, herkennen we dat ook aan de schrijfstijl. De omgeving blijft onbeschreven, terwijl de lezer op kan gaan in de omgeving van het volgende personage dat meer naar buiten gericht is. De thema’s zijn beladen maar smaakvol behandeld. De lezer wordt gedwongen tot nadenken en vooroordelen te heroverwegen.

Daar waar de lezer de hoofdpersonages goed leert kennen, blijven er vragen over rond belangrijke bijrollen zoals zus Felicia, vader Marcel en stiefmoeder Jill. Hier is veel ruimte gelaten voor de lezer om het verhaal verder aan te vullen. Het einde van het boek is netjes uitgewerkt, zelfs net te netjes.

Lees dit taboe-doorbrekende verhaal over hoe de levens van drie generaties vrouwen worden beïnvloed door een onmogelijk verlangen als je bereid bent om vastomlijnde gedachten los te laten, als je aan het denken gezet wil worden en oprecht nieuwsgierig bent naar de leefwereld van iemand die "anders" is.

Want zijn we eigenlijk niet allemaal anders?