Toen ik de samenvatting voor de inschrijving las dacht ik meteen: H‚, dit lijkt meer een fantasy/science fiction verhaal dan een thriller. Maar wel een intrigerend gegeven: mensen die woorden kunnen gebruiken om anderen hun wil op te leggen. Een onderwerp dat al door meerdere SF schrijvers is gebruikt, maar dit verhaal steekt er duidelijk met kop en schouders boven uit. Door de stijl van Max Barry is het verhaal lekker makkelijk te lezen. Zijn schrijfstijl is meer Young Adult dan reguliere thriller. Ik was onder de indruk van zijn _invocaties_ _ die zijn van hetzelfde niveau als J.K. Rowling in Harry Potter. De hoofdpersoon lijkt Wil Parke te zijn, maar Emily Ruff lijkt dat ook te zijn. Lekker verwarrend op een leuke manier. Het verhaal begint op een luchthaven in de VS waar Wil door twee vreemde mannen ruw onder handen wordt genomen en die hem een aantal rare vragen stellen. Er ontspint zich een steeds vreemder wordend verhaal, totdat je het verhaal van Emily leest. Zo vallen er steeds meer dingen op hun plaats. Alle personages spelen een soort dubbelrol, ook heel onverwachte! Het verhaal verplaatst zich van de VS naar Australi‰, naar een spookstadje genaamd Broken Hill, waar volgens de media een chemische mijnramp heeft plaatsgevonden. Maar die ramp blijkt van een heel andere aard te zijn dan zij ons willen doen geloven. In het begin is de chronologie van het verhaal een beetje verwarrend, maar als je verder leest valt alles keurig op z_n plek. Net zo als alle dubbelrollen van de personages die steeds duidelijker worden naar mate het verhaal vordert. Nooit wordt het verhaal overduidelijk. Pas helemaal tegen het einde weet je wie de eigenlijke slechterik is en zo hoort het ook! Petje af voor Max Barry! Een boek om in ‚‚n ruk uit te lezen.