Spanning en gruwelen

Aangezien ik nog nooit een boek van Roberto Costatini had gelezen wist ik niet wat ik moest verwachten. Ik ben gewoon onbevooroordeeld aan het boek begonnen en het heeft me in hoge mate verrast. Verrast op verschillende manieren; de schrijfstijl is zo beeldend en meeslepend dat je alles voor je ziet. Maar ook zo pakkend dat het geweld, droefenis en ellende me na 216 pagina's even teveel werden en ik het boek heb moeten wegleggen. Kon er even niet meer tegen. Ben best wat gewend, want Amerikaanse thrillers zijn vaak ook nogal gruwelijk en gewelddadig. Costatini's schrijfstijl past precies bij dit boek. En nu ik het heb uitgelezen ben ik blij dat ik weet hoe het verhaal verder gaat en hoe het afloopt.
Het verhaal begint langzaam en gaat terug naar de jeugdjaren van de hoofdpersoon. Dit is uiteraard erg belangrijk om te begrijpen wat er is gebeurd en hoe dit Michele heeft gevormd tot de persoon die hij later in het leven is. De verhaallijn en plot zijn uitstekend uitgewerkt, niets wordt te vroeg uit de doeken gedaan. Langzaam maar zeker komen we in het heden van 1982 en dan gaat het verhaal vlotter verlopen. Het verhaal is constant goed te volgen, ook de politieke intriges zijn duidelijk uitgewerkt. Het is meer een internationale thriller dan een Italiaanse, want het speelt zich voor een groot deel in Libië af en de personages zijn vaak van een andere nationaliteit.
Door de verwrongen kijk op vrouwen van de hoofdpersoon komen de vrouwelijke personages er een beetje bekaaid af. De mannelijke personages worden veel uitgebreider uitgewerkt. In dit geval werkt dat omdat het de wereld van Michele verduidelijkt en zijn zienswijze. Uiteraard maakt dit hem niet één van de meest sympathieke hoofdpersonages, maar je hoeft hem niet leuk of aardig te vinden om dit verhaal te lezen. Costatini heeft er zelf voor gekozen om Michele's ontwikkeling te laten stoppen op het moment dat zijn moeder zelfmoord pleegt, dus in de werkelijkheid van het boek stagneert zijn ontwikkeling inderdaad. En dit is heel goed gedaan. De oudere Michele is nog net zo'n verknipte puber als 15 jaar daarvoor. Dit is ook heel belangrijk voor de ontwikkeling van het verhaal, want anders krijg je weer een standaard detective/politie-inspecteur. De moorden waar het om draait en de onderlinge verbinding daarvan is goed gevonden en wordt pas heel laat in het verhaal duidelijk. Geen doorsnee onderwerp, geen doorsnee hoofdpersoon.
De titel "Wortels van het kwaad" is heel goed gekozen. Tijdens het verloop van het verhaal kom je er achter dat Michele eigenlijk gewoon een hufter en een klootzak is en niet alleen wat er in zijn verleden gebeurd is heeft met de wortels van het kwaad te maken. Hij maakt zelf ook deel daarvan uit. De beeldende stijl van Costatini is steeds goed te merken, de spanning is bijna voelbaar aanwezig. Griezelig op de achtergrond in het begin en deze komt steeds meer naar voren naar mate het verhaal vordert.
Dit is echt een uniek boek, het gegeven van moord wordt op een duidelijk andere manier uitgewerkt dan in een "gewone" thriller, mede doordat de hoofdpersoon in eerste instantie niet erg zijn best doet. Ondanks de perfecte beschrijvingen van de politieke intriges in die tijd is het gegeven van moorden die op deze manier verbonden zijn niet echt realistisch te noemen. De beschrijvingen van de personages en gebeurtenissen is wel realistisch. Door de enorme hoeveelheid geweld en vrouwonvriendelijkheid denk ik niet dat ik zo één, twee, drie het vorige of volgende boek uit deze trilogie ga lezen. Misschien later ooit eens als de nieuwsgierigheid het gaat winnen van het gevoel van ellende. Maar ik zou het boek zeker aanraden aan een ieder die van spanning en intriges houdt. Het is gewoon een heel goed boek en Costatini's schrijfstijl is onnavolgbaar. En ik hoop dat Costatini zelf een veel leukere jeugd heeft gehad dan Michele Balistreri!