in de bovenkamer

Hier lezen we het verhaal van E. Busken. Hij woont in een verpleeghuis wegens dementie. Het hele boek is een interne monoloog. We worden meegenomen in het hoofd van Busken. Hij spreekt niet (is niet duidelijk of hij dat werkelijk niet meer kan) en houdt zich doof (horen kan hij duidelijk nog wel). Hij houdt – in zijn hoofd – hele tirades tegen personeel en mede bewoners geeft ze ook allemaal bijnamen. Dan weer is hij vooral bezig om zichzelf te overtuigen dat hij toch echt “niet van de straat “is. Hij heeft heel belangrijk werk gehad, En heeft ook allerlei interessante mensen ontmoet. Dat hij hier nu is, is echt absoluut een vergissing. Iedereen is gek maar hij niet. Tussen dit alles door komt af en toe zijn verwarring bovendrijven. Weet hij niet meer de juiste woorden te vinden. Dit boek is een kruising tussen Hersenschimmen en Hendrik Groen.


Het is natuurlijk een ernstige kwestie, maar de – zwarte – humor die er door heen verweven is, geeft het af en toe wat lucht.
Dit boek heb ik als luisterboek “gelezen “. Het werd voorgelezen door acteur Hans Kesting. Een betere persoon hadden ze hier niet voor kunnen casten. Het boek in combinatie met de acteur maakte het tot een totaalervaring. Wat mij betreft was het in dit geval zelfs een meerwaarde. Ik waande me in het theater.