Geslaagde toevoeging aan het speculatieve oeuvre

L. Ron Hubbard (1911-1986), een bijzonder productieve sciencefictionschrijver die nu helaas vooral bekend is als stichter van scientology, hield in 1932 een nieuwe kortbverhalenwedstrijd voor speculatieve fictie boven de doopvont: de Writers of the Future Contest. Hij is een beetje te vergelijken met de Harland Awards, maar Amerikaans en dus is het allemaal wat gro(o)t(s)er. Uit de wedstrijd komen jaarlijks twaalf winnaars. Later is daar nog een Illustrators of the Future Contest bijgekomen voor ontwerpers van illustraties binnen het genre, waar jaarlijks ook twaalf winnaars uit naar voren komen. Vervolgens worden de winnaars uit beide categorieën één op één met elkaar in contact gebracht, en daaruit vloeit dan een jaarlijkse verhalenbundel voort met daarin de twaalf winnende verhalen, die ieder door een van de winnende illustratoren van een bijhorende illustratie worden voorzien. Het geheel wordt aangevuld met drie verhalen van ervaren schrijvers, en drie essays die iets met het speculatieve genre te maken hebben. Dit jaar verschijnt de 39ste editie.

Het is een verhalenbundel, en dan is eigenlijk al bij voorbaat bekend wat je daar als lezer van vindt. Van sommige verhalen geniet je, andere vind je maar niks. Zo ook hier. Ik ga ze daarom niet allemaal apart bespreken. Ik haal er slechts een paar titels uit. Zoals de opener, Kitsune door Devon Bohm. In de nabije toekomst zijn vossen uitgestorven, maar plots duiken ze weer op, in steeds groteren getale, en heel kleurrijk. Op hetzelfde ogenblik beginnen steeds meer vrouwen te verdwijnen. Geweldig idee, en goed gebracht ook, maar ik was niet overdreven onder de indruk van het einde. Het maakte dat ik het meer aanvoelde als een proloog bij een langer werk. Ik vond het goed zonder meer, maar toch lezenswaard. Piracy for Beginners door J. R. Johnson is ook zo’n verhaal dat ik wel goed vond, maar niet meer dan dat. Een schip dat instaat voor transport van mensen tussen de maan en de aarde, wordt slachtoffer van een kapingspoging. Wat volgt is erg actiegericht, met veel schieten en gemanoeuvreer van mensen tussen verschillende strategische posities. Het probleem dat ik soms met zulke verhalen heb is dat ik het overzicht verlies en na verloop van tijd niet meer weet wie zich waar bevindt en wat ze precies aan het doen zijn, of waarom. Met dit verhaal overkwam me dat ook, en op dat ogenblik zakte mijn waardering van ‘heel goed’ naar ‘goed’.

In de categorie ‘heel goed’ was Under My Cypresses door Jason Palmatier met voorsprong mijn favoriet. Het laat een heel interessant dilemma zien aangaande de echtheid van AI’s. Hoe menselijk zijn ze, hoeveel rekening dienen we te houden met hun gevoelens, enz. De auteur stelt vragen die wij ons als maatschappij ook gaan moeten stellen. Wie de actualiteit volgt, weet dat dit momenteel een heel actueel thema is, en de timing van het verhaal is dus perfect. Maar bovenal is het gewoon ook een heel goed gebracht verhaal. Death and the Taxman door David Hankins is ook zo’n heel goed verhaal, over een mens die erin slaagt om Pietje de Dood (Magere Hein voor de Nederlanders) in de val te lokken. Het is een grappig verhaal geworden. De illustratie erbij door Frank Totmann is ook erg hilarisch, en slaat de nagel (spijker voor de Nederlanders) op de kop. Wat die illustraties betreft even tussendoor: eigenlijk staan er alleen maar mooie tekeningen in het boek die iets aan het verhaal toevoegen. Ik vond geen enkele illustratie niet gelukt. Als je dan leest dat sommige illustraties met olieverf geschilderd zijn, dan weet je dat het niet over eenvoudige kindertekeningetjes gaat. Andere vermeldenswaardige verhalen zijn minstens nog Timelines and Bloodlines door L. H. Davis (tijdreisverhaal met een elegante oplossing aan het eind), The Withering Sky door Arthur H. Manners (voor zij die een beetje horror in sciencefiction kunnen smaken) en White Elephant door David K. Henrickson (voor fans van eerste buitenaardse ontmoetingen; het idee dat een buitenaardse beschaving netjes aan komt kloppen en vraagt of ze de maan kunnen kopen, zag ik nog niet eerder).

Over de essays kan ik kort zijn. Lazarus Chernik schreef iets over wat ‘art direction’ is en hoe belangrijk dat is, en dat boeide me wel. De andere twee essays waren vooral zonde van mijn tijd. Gelukkig waren ze vrij kort. Voor mij hoeven ze niet in de bundel, maar het schijnt traditie te zijn… Wat verhalenbundels betreft schreef ik hierboven: “Van sommige verhalen geniet je, andere vind je maar niks. Zo ook hier.” Toch bleken in dit geval maar vier van de vijftien verhalen me niets te zeggen (waarvan de helft dan ook nog eens geschreven door ervaren schrijvers, geen wedstrijdverhalen dus). Dat is een hoog gemiddelde. Er staan vrij veel sciencefictionverhalen in en relatief weinig andere fantasygenres, wat dit kan verklaren. Sciencefiction is namelijk heel erg mijn ding. Hoe dan ook vond ik Writers of the Future 39 een heel aangename bundel om te lezen.