Ondanks de vele lovende recensies sluit ik me aan bij de wat minder enthousiaste lezers. De spanningsopbouw is door de aard van het thema, geheugenverlies, per definitie behoorlijk traag. De ontknoping is dan ook echt geen verrassing.
Maar wat ik vooral minder goed vond, was de gekunstelde structuur van het verhaal. Ook die wordt veroorzaakt door het verschijnsel dat de hoofdpersoon een geheugen heeft dat iedere nacht wordt gewist. De auteur heeft het zichzelf erg moeilijk gemaakt door het verhaal in de ik-vorm te willen schrijven, en komt er helaas ook niet helemaal mee weg. Moeten we blijven geloven dat Christine iedere dag opnieuw haar hele dagboek leest omdat ze alles natuurlijk weer vergeten is, en bovendien ‘s avonds een gedetailleerd fragment toevoegt over de gebeurtenissen van de afgelopen dag, terwijl Ben alsmaar TV kijkt of achter zijn computer zit? Ik vond het niet geloofwaardig; af en toe wordt er wel verwezen naar de tijd die Christine noodgedwongen besteedt aan haar dagboek, maar dat maakt het alleen maar onhandiger.
Aardig gevonden, dit thema, maar dat is dan ook alles.