Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Het beste oorspronkelijke Nederlandstalige YA boek dat ik ooit las

28 april 2019
In principe zou ik hier een disclaimer moeten zetten omdat ik Rima dus ook persoonlijk ken en mijn mening allesbehalve objectief is. Maar anderzijds: zodra je praat over boeken, is er dan nog íéts objectief? Verwacht in het volgende relaas alleszins enthousiasme.

De Zwendelprins is een YA high fantasy verhaal met sprookjesmotieven en bovendien volop doordrenkt van Indiase cultuur. De schrijfster is namelijk zelf van Indiase afkomst. (Wat dit boek dus ook ownvoices maakt, wat vet cool is, want dat heb je nog zelden in de Nederlandse YA-wereld.) Als ik in drie woorden dit boek beschrijf, kom ik bij: magisch, grappig en spannend.

Om te beginnen het verhaal zelf - dat is namelijk onverbiddelijk meeslepend. Je wordt meegesleurd door een paleis van een maharadja, de bergen in, een woestijn door - en onderwijl gebeurt het een na ander waardoor je gewoon móét verder lezen. Ik vond het persoonlijk heel mooi hoe de drie hoofdelementen in elkaar verweven waren: de verdwenen kroonprins, een gestolen amulet en natuurlijk de Zwendelprins. Het eerste - de verdwenen prins - opent het boek, maar blijft dan lang afwezig. Uiteindelijk komt het toch in een volledig logische manier weer het terug naar boven in het verhaal en dat vond ik zo mooi gedaan. Je ziet dat erover nagedacht is, dat er inderdaad gewoon veel oorzaak-gevolg geldt (zoals dat ook vaak is in het echte leven) en niet gigantische willekeur.

Ernaast is de worldbuilding prachtig neergezet. Surya wordt zo levendig neergezet, vol kleuren en geuren, dat het niet moeilijk is het je voor te stellen. High fantasy is het genre waar ik het meest van heb gelezen en het beste ken - en De Zwendelprins is op het vlak worldbuilding zeker een voorbeeld. Ik denk dat het het best te bewijzen valt door de begrippenlijst op het einde - die ik niet eens nodig heb gehad, omdat uit context alles gewoon volstrekt duidelijk was. Ook de verhalen die het hoofdpersonage, Simran, vertelt, geeft de wereld een extra dimensie die het mee tot leven brengt.

En dat brengt mij meteen tot de personages. En ik begin gewoon bij Simran, want ik vind haar zo’n fantastisch hoofdpersonage.
Hoewel ze in geen enkele zin ‘uitzonderlijk’ is (tussen haakjes, want ik bedoel dus dat ze geen prinses, magiër of special little snowflake is) vind ik haar toch terecht het hoofdpersonage van dit boek. In het begin laat ze zich misschien wat meevoeren door de andere personages - SPOILER: ik bedoel dus dat ze praktisch ontvoerd wordt door Anders en gebruikt wordt om te ontsnappen - maar al snel begint ze steeds meer en meer te doen wat ze zelf wil en wat haar goed lijkt.
Ik vond het heel mooi hoe de aarzeling in haar beslissingen om zelf het heft in eigen handen te nemen weergegeven wordt. Het past ook zo goed bij haar verleden en de ideeën in haar cultuur en waarmee ze is opgegroeid. Er is nu eenmaal een kaste-systeem. En ik vond het héél goed dat het ook werd getoond hoe dit het denken beïnvloed, dat Simran niet een rebel is die zich er tegen afzet - want dit is al wat ze kent en vooral waarin ze gelooft. Haar meningen hierover veranderen doorheen het verhaal (maar toch op zo'n manier dat het verzoenend blijft met wie ze is) en op het einde is zíj degene die alles tot een goed eind brengt.

(SPOILER: ik wil gewoon benadrukken dat zíj de verloren prins terugvond, want zij sprak met de goudspuwende demon en bedankte hem en kreeg de informatie; zij is degene die uiteindelijk het amulet teruggeeft aan de rechtmatige eigenaar en zo een oorlog kan voorkomen.)
En ik vind het gewoon zo fijn dat ze een ‘underdog’ is als het ware. Ze is niet uitverkoren, ze is niet een prinses, ze is niet een krachtige magiër - maar toch is zij meer dan voldoende in staat dit alles te doen.
Dan is er natuurlijk ook De Zwendelprins, Anders. De discussies tussen hem en Simran waren een van mijn lievelingselementen in het verhaal. Ook was het leuk dat via hen je de verschillende manieren van denken in Fengart en Surya kon zien en ook hoe ze alsnog elkaars meningen kunnen respecteren. (Al kost het soms wel tijd en moeite.) Ik vond Anders een van de meest interessante personages om te leren kennen. Hij lijkt heel stoer en roekeloos in het begin, maar des te meer je hem leert kennen, des te menselijker hij werd. Hij is berekenend, intelligent - en bovendien heeft hij een gouden hart, hoe hard hij soms ook probeert dat te verbergen.
Naast hen, hield ik vooral van Tua en Bhoomi. Tua is een schat van een meid met bovendien bad ass vuurkracht (wat wil je meer?) en ik vond de rol van Bhoomi als vrijwillige babysitter van het hoopje chaos bijzonder aandoenlijk.

(SPOILER: toen ik ontdekte dat ze een prinses was, gilde ik - ze is een echte bad ass en ik heb een zwak voor prinsessen die ook van zwaarden houden.)

Er zijn nog zo veel personages, maar ik kan ze onmogelijk allemaal belichten zonder dat dit een essay van 50 bladzijden wordt. Maar mag ik toch even zeggen: twee rani’s? Deze representatie liet mijn hart wapperen van blijdschap: het werd zo mooi en zo doodnormaal neergezet. Het werd niet overbelicht, het werd niet gedramatiseerd. Gewoon twee vrouwen die van elkaar houden en hun liefde die geaccepteerd wordt door de mensen rondom hen. Fantastisch.

Wat nog opvallend is aan dit boek: de antagonist. Er is er namelijk geen. Er is niet één persoon die alles slecht doet om een of ander vreselijk doel te bereiken omwille van een tragisch verleden. De mensen die zorgen voor de problemen, willen meestal niet de problemen, maar zijn uit op iets heel onschuldigs meestal.

(SPOILER: Vidar, bijvoorbeeld - het was dom wat hij deed, maar ergens kan ik het heel goed bergrijpen en zelfs nu zie ik hem nog steeds niet als de slechterik.)

De enige antagonist in dit boek is de hebzucht van de mens.
En vooral - dit boek is een unicum in de lage landen. En ik denk dat dat te weinig erkend wordt. Ik kan me namelijk niet herinneren dat er eerder een high fantasy was van Nederlandstalige origine die mij zo kon meeslepen zonder, dat zo’n mooie schrijfstijl heeft en niet mee gaat in vreselijke clichés en tropes die op z’n minst toxisch zijn. Ik weet dat veel lezers fronsen bij origineel Nederlanstalige YA, maar ik geloof met hart en ziel dat Rima Orie hen kan bewijzen dat oorspronkelijk Nederlandstalig niet inherent slecht betekent.
Alleszins, hierbij zal ik afronden en mijn besluit geven.

De Zwendelprins is hét fantasy boek dat we hier in de lage landen al jaren nodig hadden. Het combineert magie, avontuur, Indiase mythologie met de mooiste waarden van vriendschap en liefde. Dit is een sprookjesachtig avontuur dat niet enkel tot de verbeelding spreekt, maar ook je hart raakt.

Reageer op deze recensie