Een 'good read' maar geen topper

Voor de Ier Glenn Meade thrillers schreef, was hij ingenieur, vliegtuiginstructeur en journalist. Inmiddels heeft hij 9 boeken op zijn naam staan. Zijn werk is vertaald in 26 talen. Meade staat erom bekend dat hij graag feiten en fictie mengt. Wat dat betreft wordt hij door critici vergeleken met Frederick Forsyth, John le Carré en Tom Clancy.

Het verhaal van De tweede messias is gebaseerd op de Dode Zeerollen die tussen 1947 en 1956 in de grotten van Qumran (12 km ten zuiden van Jericho) werden gevonden. De teksten zijn tweeduizend jaar oud en werpen een nieuw licht op de politieke en religieuze context van die dagen. Het zou 40 jaar duren voor de autoriteiten (het Vaticaan) de vertaling van de teksten zouden vrijgeven. Terwijl er nog steeds gegraven en gezocht wordt naar nieuwe documenten, zijn er veel deskundigen die twijfelen of alle teksten openbaar zijn gemaakt en of het Vaticaan niet nog een paar geheimen achterhoudt.

Het boek begint met de ontdekking van een nieuwe Dode Zeerol. De inhoud van het oude document is explosief. Er is sprake van een tweede Messias. Nog voor de tekst verder onderzocht kan worden, wordt de leider van de expeditie vermoord. De kruik met daarin de rol is spoorloos. De jonge archeoloog Jack Crane en politie-inspecteur Lela Raul gaan op onderzoek uit. Het aantal verdachten neemt hand over hand toe. Bedoeïenen van wie het land is waarop wordt gegraven en die daarom menen dat zij recht hebben op de Dode Zeerollen, de Israëlische geheime dienst, de maffia en tot slot het Vaticaan. Via allerlei omzwervingen leidt het spoor naar Rome, waar net een Amerikaanse priester tot paus is gekozen. Deze nieuwe paus wil breken met het oude beleid en alle geheime documenten openbaar maken. Iets waar niet iedereen blij mee is.

Op de achterflap van het boek staat een quote van Publisher’s Weekly dat De tweede messias ‘alles in zich heeft om de volgende De Da Vinci Code’ te worden. De tweede messias is inderdaad een klassieke reli-thriller. Glenn Meade weet een uitstekende mix van feiten en fictie neer te zetten rondom het altijd mysterieuze Vaticaan. Toch is het geen pageturner à la De Da Vinci Code geworden. Daarvoor gebeurt er te weinig, zijn de cliffhangers aan het eind van de meestal superkorte hoofdstukken niet dwingend genoeg en komen de hoofdpersonen van het boek niet echt tot leven. Een stevige redactie en honderd pagina’s minder hadden geen kwaad gekund. Jammer, want het gegeven van het boek is spectaculair genoeg en Glenn Meade heeft een soepele schrijfstijl. De tweede messias is een good read, maar geen topper.