Geen hoogspanning

Mons Kallentoft (1968) is een succesvolle Zweedse thrillerauteur. Zijn debuut, Pesetas (2000, niet vertaald), werd meteen bekroond. Daarnaast schreef Kallentoft nog vier standalones. In 2007 verscheen het eerste deel in zijn Malin Fors-serie die vanaf het begin veel succes had in Zweden. Inmiddels verschijnt de serie in negen talen. Kallentoft heeft aangekondigd dat de serie uit ten minste tien delen zal bestaan. Engelwater (Vattenängler) is het zesde deel, maar pas het derde dat in het Nederlands verschijnt.

In Linköping wordt het echtpaar Andergren vermoord aangetroffen in hun bubbelbad. Hun vijfjarige dochtertje Ella is spoorloos verdwenen. De politie onder leiding van de eigenzinnige Malin Fors stelt een onderzoek in. Mevrouw Andergren blijkt problemen te hebben met haar familie. Meneer Andergren heeft in Azië gewerkt voor een Zweedse firma en zijn naam wordt in verband gebracht met smeergeld. Dochtertje Ella is geadopteerd en komt uit Vietnam. Langzamerhand komt Malin Fors erachter dat de adoptie niet is gelopen zoals dat zou moeten en dat het spoor naar Ella naar de moordenaar voert. In ieder geval moet het meisje met spoed gevonden worden. Voor het te laat is.

De quote op de cover van Camilla Läckberg belooft ‘hoogspanning’. Helaas valt dat zwaar tegen. Het grootste deel van het boek bestaat uit politieonderzoek naar de moordenaar of moordenaars van het echtpaar Andergren. Daarbij leert de lezer de diverse leden van het politieteam kennen, want ieder hoofdstuk is vanuit het perspectief van een van hen geschreven: de aan alcohol verslaafde Malin Fors die een moeizame relatie heeft met haar man, haar collega Karin Johanisson, die zelf een pleegdochter uit Azië heeft en iets lijkt te verbergen, Elin Sand, een jonge, boomlange ex-volleybalster die het team komt versterken en zo nog enkele collega’s. Veel moeizaam politieonderzoek, veel frustraties en gemopper, maar weinig spanning, laat staan verrassingen. Pas helemaal aan het eind van het boek, wanneer de handeling zich verplaatst naar Saigon, wordt het spannend. Erg laat. Tot die tijd moet de lezer het doen met het wel en wee van de verschillende politiefunctionarissen. Als een toneelschrijver geeft Mons Kallentoft ze via korte losse zinnetjes hun gedachten en observaties mee. Doordat hij dit procedé bij iedereen toepast, krijgen de personages bijna allemaal dezelfde stem waardoor ze erg op elkaar gaan lijken. Daarnaast zijn er de cursieve stukjes die zouden moeten intrigeren, maar voornamelijk irriteren en naarmate het boek vordert ook steeds ongeloofwaardiger worden.

Mons Kallentoft heeft een prettige, soms poëtische schrijfstijl, maar Engelwater kabbelt te lang door om het predicaat ‘hoogspanning’ waar te maken. Zoals gezegd: Engelwater is al het zesde boek uit de serie, maar laten we hopen dat Kallentoft zich in het vervolg toch nog revancheert.