Het tempo ligt laag

verrassende plotwendingen blijven uit, de dialogen zijn clichématig en allesbehalve spreektaal en ook qua stijl gaat Graham Brown niet voor de hoofdprijs.,Graham Brown (VS) is een voormalig advocaat en piloot en nu dus auteur. Zwarte regen is Browns eerste boek, waarvan de vertaalrechten meteen flink werden verkocht. Het zal mij benieuwen of hij net zo'n explosieve carrière tegemoet zal gaan als zijn beroemde naamgenoot. Qua genre lijkt Zwarte regen wel wat op de boeken van Dan Brown. Er is sprake van avontuur en van een complot met vertakkingen over de hele wereld.
Danielle Laidlaw is een jonge onderzoekster die voor het National Research Institute werkt. Ze krijgt de leiding over een groep die de binnenlanden van het Amazonegebied moet zien te bereiken, waar zich een Mayastad zou moeten bevinden die tot nu toe alleen in legendes voorkomt. Omdat de reis niet van gevaar ontbloot is, krijgt Danielle bescherming van een voormalige CIA-agent Hawker en van een groep huurlingen. Wat Danielle niet weet is dat zij niet de eerste groep aanvoert naar het oerwoud. Van een eerder uitgezonden expeditie zijn alle leden verdwenen. Verder denkt Danielle dat het om oude kunstschatten gaat, terwijl verschillende partijen eigenlijk jacht maken op een bijzonder kristal waarmee het energieprobleem voor de eenentwintigste eeuw in een klap kan worden opgelost. Er is een mysterieuze indianenstam die de groep voortdurend achtervolgt, en dan is er ook nog een al even mysterieus monster. Pas wanneer de oude Mayaruïnes worden bereikt, wordt het raadsel opgelost.
Zwarte regen klinkt als een vette avonturenroman en dat is hij ook. Alles draait om de actie en het avontuur. De karakters zijn zetstukken om de handeling voort te stuwen. Veel psychologie hoeft de lezer niet te verwachten. Op de achterkant prijkt een quote van de Canadese schrijver Linwood Barclay dat Zwarte regen een fantastisch boek is, goed in elkaar gezet en alles in zich heeft om de thrillerwereld op zijn kop te zetten. Einde quote. Maar wie op een flinke portie spanning rekent komt van een koude kermis thuis. De gebeurtenissen, hoe spannend ook bedoeld, willen de lezer niet echt naar de keel grijpen. Het tempo ligt laag, verrassende plotwendingen blijven uit, de dialogen zijn clichématig en allesbehalve spreektaal en ook qua stijl gaat Graham Brown niet voor de hoofdprijs. Positief vond ik de beklemmende sfeer van de jungle die de schrijver weet op te roepen, maar verder dan twee sterren ga ik niet. Dan Brown hoeft zich om zijn naamgenoot geen zorgen te maken.