Na De geur van de sterfelijkheid heb ik meteen Het laatste zwijgen gelezen. Oke, het verhaal an sich is hetzelfde met een sterfgeval in een geisoleerde omgeving en wie is de dader. Maar toch vond ik dit boek beter als het debuut van Beckett.
Vooral de sfeervolle schets van de omgeving gaf voor mij de doorslag.
Beckett schreef dat hij het moeilijk vond om een goed vervolg te schrijven op de kaskraker De geur van sterfelijkheid. Het feit dat hij nu met dit verhaal komt vertelt mij dat Beckett geen eendagsvlieg is.
Ook vond ik dat dit verhaal niet alleen om David Hunter ging maar had het duidelijk meerdere hoofdpersonages wat ik prettiger vond.
Het boek leest weer lekker weg ik geef het nu meer sterren als zijn debuut. Nog geen vijf, de laatste ster moet Beckett nog verdienen. Dit kan hij onder meer doen door de ervaringen en conlusies welke Hunter maakt bij zijn lijkschouwingen nog meer te koppelen aan het traceren van de dader. Kortom, een zeer geslaagde sequel...