Schuldig?

Ook ik was één van de 150 gelukkigen die, dankzij de #hebbanadventskalender, een exemplaar mocht lezen dat uitgeverij Brandt ter beschikking stelde. Enige voorwaarde : een recensie vóór 31 januari. Op de valreep dus.
Rianne van Voorst is een antrologe die zowel fictie als non fictie schrift. Dit boek is haar tweede roman.
Rêve Chaulk en haar ouders worden door elkaar geschud door de zelfmoord van broer en zoon Justin. Het hoofdpersonnage Rêve heeft het moeilijk om haar gevoelens te plaatsen, daar waar haar ouders doorgaan alsof er niets gebeurd is.
Ze gaat niet meer naar school, laat vriendschappen verwateren... Ze voelt zich schuldig aan de dood van haar broertje.
Ze beslist om die dienst te nemen in het leger. Zo hoopt ze door discipline en regels haar leven op orde te krijgen. Op missie is ze een gewaardeerd lid van het team en vindt ze de liefde. Door een stom ongeval wordt ze naar huis gestuurd en even later wordt haar geliefde gedood. Ook hier voelt ze zich schuldig, omdat ze zich door haar oversten misgegrepen voelt en vindt dat ze onterecht naar huis gestuurd werd.
Ze voelt zich verloren en aan haar lot overgelaten en vindt dat niemand haar begrijpt.
In het nawoord geeft de auteur aan dat ze heel gedegen research heeft gedaan en dat de echtgebeurde verhalen van militairen mooi verweven werden in het geheel.
Het is een indringend verhaal maar de gevoelens worden niet echt tot leven gewekt
De verhaallijn komt heel afstandelijk over. Je bent getuige van de moeilijkheden van Rêve om haar leven weer zin te geven na het verlies van Justin, haar broertje, en van Frank, haar geliefde.
Een heel aangrijpende quote is :
Ik had ook geen toekomst meer, maar dat kwam niet omdat die abrupt van mijn leven was afgesneden maar omdat ik me binnen mijn leven geen toekomst meer kon voorstellen.
De dialogen zijn levensecht en de schrijfstijl aangenaam. Zonder ellenlange beschrijvingen of gecompliceerde zinnen.
Maar, niettegenstaande dat, is het verhaal langdradig uitgesponnen. Je leest een droog verslag van toch wel belangrijke levensgebeurtenissen en dit wekt geen gevoelens op