Een boek dat me bijblijft

Regelmatig lees ik aardige boeken, maar als je me na een paar jaar vraagt waar ze over gingen, ben ik ze grotendeels vergeten. Heel af en toe komt er een boek voorbij dat zowel qua verhaal als qua schrijfstijl zoveel indruk op me maakt dat het me altijd zal bijblijven. 'Kerewin' van Keri Hulme, 'Duitse les' van Siegfried Lenz en 'De geschiedenis van de liefde' van Nicole Kraus zijn daar voorbeelden van. 'Vers water voor de bloemen ' kan ik aan dat lijstje toevoegen. Een indringende geschiedenis waarin je wordt meegesleept, en hoewel er veel verdriet in voorkomt, is het vaak met een bijzondere lichtheid geschreven. Ik heb ook kritiek. De hoofdstukken die vanuit het perspectief van de alwetende verteller zijn geschreven, hadden er van mij niet in gehoeven. Ik zou het mooier gevonden hebben als we steeds bij Violette waren gebleven. Wat iemand denkt en voelt vlak voordat hij zich te pletter rijdt, kan en hoef ik niet te weten. Dat mensen die zich slecht gedragen ook een goede kant hebben, begrijp ik vanzelf wel. Toch vijf sterren, omdat de positieve punten van dit boek die zeker waard zijn.