Veel woorden, weinig zeggingskracht.

Over het verleden in Iran lees ik een paar mooie stukjes die mededogen oproepen. Verder is in 'De hemel is altijd paars' vooral een drammerig kind aan het woord dat de wereld naar haar hand probeert te zetten. Ik wantrouw de liefde voor bomen en planten als daar menselijke emoties op geplakt worden. Het blijven oppervlakkige beschrijvingen waarbij het me niet duidelijk wordt wat de hoofdpersoon van haar ervaringen opsteekt. Zelfs de geliefde blijkt alleen in het leven geroepen te zijn om haar te behagen. Het verdriet om de gekapte bomen kan ik me goed voorstellen. Des te onbegrijpelijker is het dat de bomen uiteindelijk met wortels en al de grond uit moeten om met haar mee te kunnen lopen. Hoezo, liefde voor de natuur?