Met veel plezier heb ik de voorgangers Engelenmoord en Levend Aas van PJ Tracy gelezen. Helaas kan ik niet hetzelfde zeggen van Dodenrit. Het is een warrig verhaal over groep mensen die melktanks vult met gifgas om ze vervolgens op geselecteerde plekken tot ontploffing te brengen. Helaas ontploft een tank voortijds in een klein stadje met als gevolg dat iedereen daar overlijdt. Op dat moment zijn Grace, Annie en Sharon onderweg naar een andere bestemming, als ze besluiten een omweg te maken om iets te bezichtigen. Onderweg krijgen ze panne en komen ze terecht in het 'ghost' dorp en worden ze beschoten.

Op zich is dit gegeven best interessant, ware het niet dat het niet goed wordt uitgewerkt. Sterker nog; het is een verwarrend verhaal. FBI, gardes en hulpsherrifs lopen door elkaar heen en daar tussen bevinden zich dan de bad guys. De vlucht van de drie dames is op zich nog wel aardig beschreven, maar waar gaat dit verhaal heen? Het is me tot op het laatst toe niet duidelijk geworden wat het precieze motief was van de bad guys en wat de rol van de FBI hierin was. Te snel en te slordig afgewerkt en de thrilleringredienten zijn ver te zoeken. Geen moment wordt het echt spannend, je wacht als het ware op de climax. Die vervolgens niet komt. Het kan zijn dat ik het niet heb begrepen, maar ook dan schiet dit boek zijn doel voorbij. Of misschien moet ik zeggen: juist dan.

Dodenrit is wat mij betreft een gemiste kans en komt niet in de buurt van zijn voorgangers. Wat betreft de personages: ook hier zit weinig ontwikkeling in. Die rijglaarzen van Grace, de overdadige jurken van Annie, het lycra fietspak van Road Runner en de leeroutfit van Harley kennen we nu wel. Het wordt tijd een extra dimensie aan de karakters toe te voegen en ze te laten groeien.