Neem de tijd

‘In het zwart van de spiegel’ van Peter Delpeut is een kloek boek. Het verhaal van een naamloze filmmaker die te horen krijgt dat hij lijdt aan een oogaandoening. Langzaam maar zeker vernauwt zijn blikveld. Zoals de ik persoon zelf beschrijft: “Iemand sluit langzaam de gordijnen voor mijn ogen”.

Na die diagnose vindt hij uiteindelijk troost in de kunst en met name in geschilderde landschappen. Landschappen geven zijn verloren weidse blik weer terug (althans dat lieten zijn hersenen hem geloven). Op een gegeven moment raakt hij in de ban van de zeventiende-eeuwse landschapschilder Claude Lorrain. Wat volgt laat zich beschrijven als een soort literaire essay. We reizen met de ik-persoon mee naar Rome en worden ondertussen getrakteerd op mooie beschrijvingen over Claude Lorrain, zijn tekeningen en zijn tijdsgenoten. Er wordt gespeeld met de tijd, we gaan naar het verleden van de ik-persoon en weer terug naar het heden. Kortom: er gebeurt veel in het boek, het is een vol verhaal.

Vanwege de vele wetenswaardigheden en mijn nieuwsgierigheid feitjes op te zoeken, is de doorleesfactor laag. ‘In het zwart van de spiegel’ vraagt geduld van de lezer. Helaas wist Peter Delpeut niet helemaal te overtuigen. Dat komt min of meer door de hoofdpersoon, hij gaat bij mij niet echt onder de huid zitten, het schuurt niet. Maar daarentegen maken de mooie, leerzame beschrijvingen over kunst veel goed. Ik kijk nu al anders naar geschilderde landschappen.