Het boek Henry – Hilary Mantel

Het boek Henry (De oorspronkelijke Engelse titel is; Bring up the bodies) is het tweede deel van een trilogie over het leven en werk van Thomas Cromwell. Een laaggeboren en opgeklommen manusje van alles én rechterhand van de koning. Een van de machtigste mannen van Tudor Engeland.
Het boek is een stuk minder dik dan zijn voorganger (Wolf Hall) en telt ook minder bladzijden dan opvolger De spiegel en het licht dat net verschenen is.

In Wolf Hall maken we kennis met de het hofleven en komen tal van personages voorbij. Waar Wolf Hall "the rise" van Anne Boleyn verteld, gaat het tweede deel over haar "fall". Al vrij snel wordt duidelijk dat koning Henry iets meer dan sympathie alleen voor Jane Seymour heeft opgevat. Tegelijk is hij gefrustreerd dat Anne hem geen mannelijke nakomeling kan schenken. Kortom; hij wil van haar af en zet hier Thomas Cromwell voor in. Tegelijk lijkt dit een kans om wraak te nemen op de vijanden van wijlen kardinaal Wolsey. En tevens ook Cromwells opponenten.

Op de basisschool had ik een leraar die fantastisch kon vertellen. Geschiedenis kwam tot leven. In mijn ogen bezit Mantel tevens de gave van "storytelling" Natuurlijk is Het boek Henry niet geschreven als een geschiedtelling, maar man; wat heb ik veel geleerd van de eerste twee delen. Van het strafrechtsysteem, het religieuze leven en het dagelijks leven, het dieet van 16e eeuws Engeland, politieke verhoudingen en het hofleven.

Naast dat het verhaal mij enorm heeft geboeid vind ik het technisch erg goed in elkaar zitten. Prachtige metaforen. Zo komen er in het eerste deel van het boek telkens vogels terug. Zowel als hoofdstuktitels als in het verhaal. Er zit humor in en nergens had ik het idee dat het verhaal vaart miste of dat een bepaalde passage overbodig was.
Ik heb Wolf Hall en Het boek Henry beide als uitgave van Meridiaan uitgevers. Waar ik in Wolf Hall nog zo'n 30 maal een spatie aantrof waar hij niet hoorde, ben ik dit bij Het boek Henry niet tegengekomen.
Ik heb het tweede deel ook met meer ontspanning gelezen dan het eerste. De personages waren bekend en ik hoefde niet op te zoeken wie de personages waren. Daarnaast was ik gewend aan Mantels schrijfstijl en heb ik meer humor opgemerkt: Mooie subtiele en soms venijnige humor.

Ik heb er niets op aan te merken en kan niet anders dan het boek 5 sterren geven. Het was een genot om te lezen en het doet mij verlangend uitzien naar het derde en laatste deel.