Een familie, ingehaald door het verleden

Is het mogelijk om het verleden van een familie voor eeuwig weg te stoppen? Of zal deze vroeg of laat als een onder water gedrukte strandbal weer tevoorschijn komen?

Wanneer de moeder van Jennie en Max ernstig begint te dementeren komt de familie weer samen om voor haar te zorgen, 20 jaar nadar vader Gerrit zelfmoord heeft gepleegd. Net als vroeger komt ook oom Ed, de broer van Gerrit, om de familie te ondersteunen. Jennie is degene die de vragen begint op te werpen over haar vaders dood, tot ongenoegen van de rest van de familie. Terwijl hun moeder steeds verder afglijdt begint Jennie steeds dieper te graven...

De gedachten van Gerrit vanuit de hemel over de gebeurtenissen geven een leuke en interessante dimensie aan het boek, maar ook niet meer dan dat. Ze helpen je als lezer een beetje te reflecteren op de overige personages, maar daarvoor is in de rest van het verhaal ook wel de tijd. Want hoewel de insteek van het verhaal natuurlijk best spannend is, kabbelt het verhaal een beetje voort. Jennie lost steeds meer puzzelstukjes over haar vaders dood op, oom Ed helpt de familie een beetje en Max is gewoon Max. Hoewel niks aan deze familie normaal is en het absurde soms expliciet wordt benoemd door Jennie, is de plot zelf eigenlijk heel normaal.

En daarmee wordt de kern van het verhaal ook wel omschreven. Er wordt door Gerritsen erg gefocust op het abnormale van alle gebeurtenissen, maar bij de lezer beklijft dit gevoel niet heel sterk. Misschien is het wel de kunst van Gerritsen om zo eenvoudig te schrijven over zulke abnormale gebeurtenissen, maar hierdoor is het zeker geen pageturner. Het is wel een vermakelijk boek met goed uitgediepte karakters en enkele interessante morele vraagstukken, dus voor de fans van Gerritsen is dit gewoon weer haar volgende goede boek. Al met al 3 sterren van mij.