Spannend verhaal met helaas stomme filosofie

Een boek dat mijn docent had aangeraden en dat mijn vader toevallig nog in de kast had staan van vroeger. Het begint best aardig, in de tweede wereldoorlog, met het hoofdpersonage Anton Steenwijk, een jongen van twaalf jaar oud. Hij zit binnen een dobbelsteenspel te doen en buiten wordt er een aanslag gepleegd (titelverklaring). Dan volgen we Anton door de jaren heen waarbij hij steeds meer informatie krijgt over wat er nou precies is gebeurd bij die aanslag. Eerst denk je dat het heel lekker makkelijk is geschreven en leest het als een trein. Maar verderop wordt het verhaal een beetje raar, met allerlei filosofieen van Harry Mulisch. Dat slaat eigenlijk nergens op en haalt de vaart er wel uit. Ik snap niet dat de schrijver twee dingen probeert te doen terwijl het verhaal al goed genoeg en spannend was. Niemand zit ook te wachten op die filosofie en volgens mijn vader vond hij dat ook altijd superirritant. Je kunt beter gewoon een spannend boek lezen zonder die slappe klets erbij, zoals Agatha Christie. Maar goed dat is mijn mening anderen vinden die ingewikkelde gedachten tussendoor misschien wel dat dat het boek goed maakt. Dit was wat mijn eerste en laatste boek van harry Mulisch.