Zo is ook een flauwe mop leuk

Moppenboeken voor kinderen, dat zijn meestal boekjes vol erg flauwe grappen, met meerdere op een pagina, waardoor het het soort boek is dat je op het kleinste kamertje neerlegt. Daar heb je meestal maar even tijd om dan een paar moppen te lezen, en het niveau past bij de omgeving… Nu is het niet zo dat in dit boek van Marianne Busser en Ron Schröder geen flauwe moppen staan. Die van dat kind die dropjes uitdeelt op school tot ze op zijn, dan weet iedereen wat er gebeurt, en er is die ene over twee vliegen die zitten te eten, waarbij de een zegt: ik ken een mop, en de ander reageert: ‘geen vieze hoor, ik zit te eten.’ Dat is ook best flauw, maar het is natuurlijk wel op rijm gezet, en er is een leuke tekening bij. Het is dan bladvullend, zoals de meeste moppen in dit boekje zijn. Het zijn er ruim twintig. Maar er is ook een mop over een juf die aan de leerlingen vraagt om een opstel te schrijven over voetbal. ‘denk aan de spelers of de trainer de scheidstrechter en aan de bal tribunes, spandoeken en bekers en welke club er winnen zal Maar je moet er wel voor zorgen dat alles op één blaadje past dus schrijft Liv dit korte opstel: Ha ha, nee, ik ben die laatste regel niet vergeten, maar wat daar staat, dat verklap ik niet. Of de mop je bevalt of niet, het zijn allemaal leuke rijmpjes, en allemaal met vrolijke illustraties van Sam Loman, die vooral hele leuke dieren tekent.