Geen grote verrassing.

Tuurlijk moest ik na de vorige delen ook dit deel lezen. Het las - evenals de vorige delen - wederom als een trein. In een dag uitgelezen. Maar wat ik er in miste was het gevoel. Waren de vorige boeken komisch op een soms melancholieke manier, waarbij je mee kon voelen. Hier is (slechts) sprake van een klucht. “Swiebertje vindt een baby.” Leuk voor tussendoor, niets meer en niets minder.
Naar de volgende Hendrik Groen zal ik niet meer reikhalzend uitkijken.