doordenkertje van formaat...

Een magisch realistisch boekje uit 1948 dat heel terecht een filosofische klassieker is.
Het verhaal gaat over een docent die op de trein in slaap valt.
Als hij wakker wordt stelt hij vast dat iedereen slaapt behalve nog 2 mede reizigers.
Als de trein stopt Stappen ze alle drie uit. Na een lange wandeling komen ze bij een herberg.
Ze komen tot het besef dat er vreemde zaken aan de gang zijn en dat niets is wat het lijkt.
ze zitten gevangen in een schemerzone tussen het leven en de dood…

het verhaal staat bol van de symboliek en mysterie, wat je automatisch verder doet nadenken over het thema. De titel van het boek is gebaseerd op "de wet der traagheid": dit is een beweging die nog even doorgaat vooraleer het mechanisme is gestopt.
In dit verhaal leven de mensen nog even verder als ze gestorven zijn.

De personages zijn realistisch maar hun persoonlijkheid is niet uitgediept. Dit hoeft ook niet, het verhaal gaat niet zozeer over de personen zelf als wel over de overgang van leven naar dood.
Door het ouderwetse taalgebruik zit de lezer direct in een bepaalde sfeer die heel goed past bij het verhaal, alhoewel de zinsconstructies soms iets te ver gezocht zijn.

het einde was verrassend en mooi, zeker een boekje om ooit nog een keer terug te lezen.