Lezersrecensie
Een Genezen als Ontdekkingsreis
Een Genezen als Ontdekkingsreis
Genoeg geluk lijkt te gaan over ziekte en genezing. In feite beschrijft dit boek een diepgaande persoonlijke ontdekkingsreis. Het is een psychologische roman vol scherpe waarnemingen, gelaagde analyses, rijke innerlijke reflecties en soms scherpe en ironische dialogen. Ook na het lezen bleven die me nog geruime tijd bij!
De hoofdpersoon is een vrouw met de prachtige naam Klara. Deze roept onvermijdelijk associaties op met de ‘klare helderheid’ die ook tijdens een mythische reis of een pelgrimage wordt gezocht.
Met de openbaring van een ernstige ziekte wordt Klara bruut en voor enkele jaren volledig uit haar vertrouwde wereld gestoten. Ze komt terecht in de onbekende wereld van goed- en kwaadaardig, van waarheid en schijn. Kortom, ze begint aan een ongewisse reis, waarbij een aanzienlijk deel van haar lotgenoten weer veilig aan land komt, maar een ander deel het schip nooit levend verlaat. Het gaat allerminst dus om een cruise en bij aanvang weet ze niet tot welk deel ze zal behoren.
We lezen over andere medereizigers, over intense en warme verbinding en solidariteit, maar ook over onvermijdelijke momenten van onbegrip en heftige clashes onderweg.
Het verhaal lijkt als de beschrijving van een zeereis naar een eiland genaamd ‘Sanitas’. Gedetailleerd beschrijft de auteur die reis vanuit Klara’s perspectief. Heldere momenten waarop haar hele leven aan haar voorbij trekt, afgewisseld met fasen waarop er geen greintje energie en moed over is om zelfs maar aan leven te denken. De reis is duurt slopend lang en de waarnemingen en inzichten die Klara onderweg opdoet worden minutieus beschreven, in de fascinerende stijl van een rijke psychologische roman. Je wordt een wereld ingezogen vol medisch-specialistische bouwwerken, ingewikkelde, zorgvuldige, doch niet waterdichte procedures. Maar we lezen ook over je gereduceerd voelen tot een ‘fysiek’ object, over bijwerkingen en over niet of onvolledig geïnformeerd worden. ‘Sanitas’ lijkt dus een eiland om, na de genezing, snel weer van te vertrekken.
Intussen leef je als lezer al snel intens met Klara mee. Je hoopt op een gelukkige climax: een veilige aankomst op het eiland, een helend verblijf, een mooie terugreis naar het vroegere leven, een hereniging met alles en iedereen en dat Klara ‘genoeg geluk’ zal hebben om zo ver te komen. Aha, is de titel soms zo bedoeld? Maar dan doet zich een onverwachte verwikkeling voor. De deur naar ‘terug’ en ‘vroeger’ blijkt afgesloten. Klara is nog niet ‘klaar’, of genoeg gelouterd. De thuisreis kan daarom nog niet worden begonnen. Op dit punt in het boek lijkt het alsof een toneelbeeld met spelers, decor en kostuums in één klap volledig bevriest. In het volgende hoofdstuk lijkt alles eerst gewoon verder te gaan, maar na enkele regels bekruipt je razendsnel het vervreemdende gevoel dat niets meer is zoals het was. Al staan de spelers nog op dezelfde plaats als zojuist, het decor en de belichting blijken in een oogwenk compleet veranderd.
Je komt dan terecht in het verhaal van Klara’s tweede reis. Het reisdoel is nu een eiland met de naam ‘Catharsis’. Wie van dit eiland vertrekt is herboren als een Fenix en is klaar om thuis te komen. Daarvoor moeten eerst de relaties met zichzelf en haar partner op de schop en ontstaat een heftige worsteling met demonen uit haar verleden. Klara onderzoekt daarbij verlies en betekenis, een nieuwe verhouding tot zichzelf, tot haar geliefden en verleden, ja, tot haar hele leven.
Volgens mij kan Genoeg geluk bemoedigend en helend werken voor vrouwen die een soortgelijke reis doormaken. Hopelijk heeft het verhaal ook een heilzame betekenis voor de medisch-communicatieve processen waar Klara tegenop liep. Bovenal zie ik het als een bron van inspiratie voor mensen die zich openstellen voor de wonderlijke manier waarop het leven zich ontvouwt, wanneer we écht op reis durven gaan en onze dromen over een gelukkig leven gaan verwerkelijken. Een prachtige roman, die ik iedereen aanbeveel.
Cadier en Keer, Ger Jonkergouw
Genoeg geluk lijkt te gaan over ziekte en genezing. In feite beschrijft dit boek een diepgaande persoonlijke ontdekkingsreis. Het is een psychologische roman vol scherpe waarnemingen, gelaagde analyses, rijke innerlijke reflecties en soms scherpe en ironische dialogen. Ook na het lezen bleven die me nog geruime tijd bij!
De hoofdpersoon is een vrouw met de prachtige naam Klara. Deze roept onvermijdelijk associaties op met de ‘klare helderheid’ die ook tijdens een mythische reis of een pelgrimage wordt gezocht.
Met de openbaring van een ernstige ziekte wordt Klara bruut en voor enkele jaren volledig uit haar vertrouwde wereld gestoten. Ze komt terecht in de onbekende wereld van goed- en kwaadaardig, van waarheid en schijn. Kortom, ze begint aan een ongewisse reis, waarbij een aanzienlijk deel van haar lotgenoten weer veilig aan land komt, maar een ander deel het schip nooit levend verlaat. Het gaat allerminst dus om een cruise en bij aanvang weet ze niet tot welk deel ze zal behoren.
We lezen over andere medereizigers, over intense en warme verbinding en solidariteit, maar ook over onvermijdelijke momenten van onbegrip en heftige clashes onderweg.
Het verhaal lijkt als de beschrijving van een zeereis naar een eiland genaamd ‘Sanitas’. Gedetailleerd beschrijft de auteur die reis vanuit Klara’s perspectief. Heldere momenten waarop haar hele leven aan haar voorbij trekt, afgewisseld met fasen waarop er geen greintje energie en moed over is om zelfs maar aan leven te denken. De reis is duurt slopend lang en de waarnemingen en inzichten die Klara onderweg opdoet worden minutieus beschreven, in de fascinerende stijl van een rijke psychologische roman. Je wordt een wereld ingezogen vol medisch-specialistische bouwwerken, ingewikkelde, zorgvuldige, doch niet waterdichte procedures. Maar we lezen ook over je gereduceerd voelen tot een ‘fysiek’ object, over bijwerkingen en over niet of onvolledig geïnformeerd worden. ‘Sanitas’ lijkt dus een eiland om, na de genezing, snel weer van te vertrekken.
Intussen leef je als lezer al snel intens met Klara mee. Je hoopt op een gelukkige climax: een veilige aankomst op het eiland, een helend verblijf, een mooie terugreis naar het vroegere leven, een hereniging met alles en iedereen en dat Klara ‘genoeg geluk’ zal hebben om zo ver te komen. Aha, is de titel soms zo bedoeld? Maar dan doet zich een onverwachte verwikkeling voor. De deur naar ‘terug’ en ‘vroeger’ blijkt afgesloten. Klara is nog niet ‘klaar’, of genoeg gelouterd. De thuisreis kan daarom nog niet worden begonnen. Op dit punt in het boek lijkt het alsof een toneelbeeld met spelers, decor en kostuums in één klap volledig bevriest. In het volgende hoofdstuk lijkt alles eerst gewoon verder te gaan, maar na enkele regels bekruipt je razendsnel het vervreemdende gevoel dat niets meer is zoals het was. Al staan de spelers nog op dezelfde plaats als zojuist, het decor en de belichting blijken in een oogwenk compleet veranderd.
Je komt dan terecht in het verhaal van Klara’s tweede reis. Het reisdoel is nu een eiland met de naam ‘Catharsis’. Wie van dit eiland vertrekt is herboren als een Fenix en is klaar om thuis te komen. Daarvoor moeten eerst de relaties met zichzelf en haar partner op de schop en ontstaat een heftige worsteling met demonen uit haar verleden. Klara onderzoekt daarbij verlies en betekenis, een nieuwe verhouding tot zichzelf, tot haar geliefden en verleden, ja, tot haar hele leven.
Volgens mij kan Genoeg geluk bemoedigend en helend werken voor vrouwen die een soortgelijke reis doormaken. Hopelijk heeft het verhaal ook een heilzame betekenis voor de medisch-communicatieve processen waar Klara tegenop liep. Bovenal zie ik het als een bron van inspiratie voor mensen die zich openstellen voor de wonderlijke manier waarop het leven zich ontvouwt, wanneer we écht op reis durven gaan en onze dromen over een gelukkig leven gaan verwerkelijken. Een prachtige roman, die ik iedereen aanbeveel.
Cadier en Keer, Ger Jonkergouw
1
Reageer op deze recensie
