Rijke roman met juweeltjes van scènes

Wat een prachtig en origineel verhaal. De Jongens van het Glaspaleis worden in zulk een rijke, beeldende taal tot leven gewekt, dat je van elk van hen gaat houden. Speels, humoristisch, zinnelijk en vol magie. Maar laat je niet misleiden. Daaronder tref je psychologische lagen en filosofische overpeinzingen aan die betekenis geven aan deze hartverscheurende levens, in een tijdsgewricht waarvan misschien meer mensen dan we denken zich de last herinneren, zo niet nog dragen. Een last die in de kern evenwel universeel en tijdloos is: tegen de stroom in je bestaansrecht opeisen en je ware persoonlijkheid vormgeven. In juweeltjes van scènes en dialogen neemt Jos Boers je mee op deze zoektocht. Oh die moeders en hun zonen, oh die grote families, oh dat uitstoten en ketenen… De apotheose waarin de jongens, mannen nu, elk hun eigen opdracht te vervullen hebben, grijpt je bij de strot en had niet passender ingevuld kunnen worden. Een roman met een grote zeggingskracht, een feest om te lezen.
Maria Philippens