Wanneer raak je de draad kwijt?

Het enige Christie-achtige aan dit verhaal is dat Poirot er inderdaad in figureert. Die wordt aardig neergezet met zijn irritante maniertjes en door iedereen voor Fransman aangezien.
Verder is geen sprake van eenheid van plaats met een beperkt aantal mogelijke verdachten zoals bij Christie meestal het geval is.Er wordt geprobeerd wat psychologische diepgang in te brengen door de Hastings-achtige figuur bang voor lijken te laten zijn - wat doet die dan in hemelsnaam bij de afdeling Moordzaken?
Het boek is twee keer zo dik als een Christie en op driekwart was ik mijn interesse na de zoveelste omwenteling kwijt. Vergezocht, niet overtuigend.