Wat een pakkend verhaal!

Allereerst wil ik Marianne Swinkels complimenteren met het verhaal dat ze op papier heeft gezet. Het is met zoveel emotie geschreven, dat je deze gewoon kunt voelen wanneer je het verhaal leest.

Je leest verschillende emoties in dit boek. Maar wat ik het meeste voelde was de onmacht die ze ervaren hebben. Maar ook de liefde voor hun Bryan is heel goed te voelen.

Wat hebben ze als gezin zich sterk gemaakt voor hun zoon. Maar ook Bryan is een hele sterke jongen. Met zijn altijd zichtbare glimlach.
Vooral het doorzettingsvermogen dat ze hebben naar het zoeken van wat Bryan heeft en het hem zo comfortabel mogelijk te maken heeft me diep geraakt.

Het moedergevoel wat Marianne beschrijft daar kan ik me heel erg in vinden. Het intuïtief aanvoelen van wat het beste is. Je wilt het beste voor je kind en als ouders zijnde weet je als je naar je intuïtie gaat vaak al snel voelt wat het beste is.

Dit verhaal heeft me helemaal in zijn macht gehad. Ik heb tranen met tuiten gehuild. Marianne ik vind het een eer dat ik dit boek voor jou mocht lezen. Ik heb niet snel dat een boek mij zo enorm aangrijpt, maar dat heb jij met je verhaal wel bereikt.