Veel toeval om het verhaal te laten lopen.

vooral omdat Byrnes het geloofwaardiger kan brengen dan zijn spitsbroeder Rollins.,Michael Byrnes is een schrijver die zich duidelijk amuseert. Als geslaagd zakenman beschouwt hij schrijven als een hobby, waar hij weliswaar veel tijd in steekt. De Genesis Erfenis is zijn derde boek, na Het Volmaakte Relikwie (2007) en Heilig Bloed (2009). Hij werkt 700 dagen aan een boek, voornamelijk door het vele onderzoek dat hij zich oplegt. Titel en stijl doen meteen denken aan de Grote Roerganger Dan Brown, hoewel mij bij de cover toch eerder de naam van James Rollins te binnen schoot. Oef, denk ik dan, daar gaan we weer: onvindbare schatten, mysterieuze wezens en goddelijke interventies. Een strijd tussen Goed en Kwaad met Normen en Waarden die liefst allemaal met een hoofdletter worden geschreven.
De Genesis Erfenis beschrijft de ondergang van een superieure beschaving in Mesopotamië, bijna 4000 jaar voor Christus. Aan de basis van die tabula rasa zou de Godin Lilith liggen, die behalve haar geheim ook een hele beschaving in haar graf trok.
Nu jaagt een groep Amerikaanse militairen op een bende terroristen, waaronder de fel gezochte staatsvijand nummer één. Door toeval ontdekken zij, na een bombardement, de ingang van het graf van Lilith. Nietsvermoedend doorkruisen de militairen, onder leiding van Jason Yeager, hiermee de plannen van de excentrieke predikant Randall Stokes uit Las Vegas. Stokes heeft een verleden als marinier, kent het geheim van die grot en blijft via Kolonel Crawford op de hoogte van de acties van Yeager. Terwijl Yeager de grot in wil om die terroristen in te rekenen, doen Stokes en Crawford al het mogelijke om dat te verhinderen. Zij streven hele andere doelen na…
De Genesis Erfenis leest vlot, vooral omdat Byrnes het geloofwaardiger kan brengen dan zijn spitsbroeder Rollins. Het Goddelijke wordt benaderd via een pragmatische wereld, niet andersom. Byrnes grijpt echter wel vaak naar toeval om het verhaal te laten lopen, maar zoals zo vaak legt de snelheid van de actie een sluier over het logische denken. Maar als je het boek uit hebt, blijft het gevoel bestaan dat het beter kon. Het feit dat Byrnes, net zoals in zijn vorige romans, een keten van protagonisten aanvoert, die elk een stuk verantwoordelijkheid dragen, heeft daar zeker mee te maken. Naar mijn smaak is dit een stijlfiguur die het minder goed doet in een actieroman, waar de lezer toch vooral behoefte heeft aan een betrouwbare gids, al dan niet met een drankprobleem. Een ander probleem is dat je weinig over de motivatie voor de snode plannen van Stokes en Crawford hoort. Als laatste punt vind ik dat het verhaal iets te veel huiswerk moet torsen, hoewel ik er me rekenschap van geef dat dit juist het element is dat de fans op prijs stellen.