Gezegend met een razendsnelle plot waarin alles crescendo gaat

behalve de spanning. ,Level 26 - Duister vermoeden is nog maar het tweede boek van Anthony E. Zuiker, maar toch klinkt zijn naam bekend. Zuiker is namelijk de bedenker van de televisieserie CSI. Wanneer zo iemand begint te schrijven gebeurt dat meestal langs de grote poort. De Level-26 serie rond Steve Dark kent bovendien een digitale parallel via een website. Het boek reikt je codes aan waarmee je op de website aan de slag kunt. Via nieuwsbrieven en forum word je als vanzelf fan van Zuiker, Interactieve literatuur: het heeft er de schijn van dat die Zuiker een gehaaide marketeer is.
Zijn held Steve Dark is een kei in het opsporen van seriemoordenaars. Niet dat hij er niet gehavend uit komt. Zijn vorige kwelduivel, Sqweegel, moordde heel zijn familie uit, op een baby-dochtertje na. Steve Dark was toen de speerpunt van de Special Circs, een geheime splinterorganisatie van de FBI. Duister Vermoeden speelt zich vijf jaar later af. Steve Dark bevindt zich aan de goede kant van een jarenlange depressie, maar werkt voor eigen rekening. De relatie met zijn vroegere collega’s is verzuurd, zijn reputatie blijft echter ongeschonden. Tijd om dat op de proef te stellen. Special Circs onderzoekt een reeks ongezonde sterfgevallen, waarbij ook de vervanger van Steve sneuvelt. De insteek om Steve Dark weer in het verhaal te trekken komt via Lisa Graysmith, die zelf op zoek is naar vergelding voor haar vermoordde zus. Graysmith werkt voor binnenlandse veiligheid en blijkt aan heel wat touwtjes te kunnen trekken. Zij ziet in Steve het ideale verlengstuk voor haar wraak. Uiteraard weigert die krampachtig, maar Lisa overtuigt hem door ongeëvenaarde mogelijkheden te bieden op gebied van logistiek en onderzoek. Blijft er nog Johnny Knack, een gewetenloze journalist die voortdurend wil scoren. Knack baant zich met de nodige bravoure naar de nodige bewijsstukken. De moordenaar krijgt zo tegenwind van drie kanten, maar houdt de overhand omdat de jagers niet samen werken. Integendeel, ze maken elkaar het leven zuur. Dark komt er als eerste achter dat de geënsceneerde taferelen een patroon volgen van tarotkaarten: de gehangene, de dwaas, drie bokalen, ….

Het klinkt allemaal als veelbelovend vakwerk en dat is het ook. Alleen, ik heb al beter vakwerk gezien. Ik dacht dat we de fase waarin seriemoordenaars op de plaats delict een speelkaart neerleggen al voorbij waren. Deze kinderlijke loslippigheid suggereert immers een moordenaar met gevoel voor humor, maar via tal van boeken en series zijn we er allemaal al achter gekomen dat seriemoordenaars zieke geesten zijn, die misschien wel kunnen plannen en hun daden “tekenen”, maar een spelpatroon volgen tot in het absurde om een persoonlijke dierlijk instinct te bevredigen? Nou, kom zeg. Zeker wanneer je wordt geconfronteerd met het motief, (dat ik niet kan verklappen) maar waarbij zomaar tien moorden in het stramien van tarot worden gewurmd. Allemaal tot heil van een finale boodschap. Je kunt zoiets verwachten van een Deflo, die dat boek zeker de Tarotmoorden zou noemen, maar niet van een Amerikaanse professionele scenarist.
Zuiker heeft zeer zeker zijn huiswerk gedaan qua procedures en materiaal. De achtergrond van Steve Dark lijkt vlekkeloos ingevuld. In zoverre zelfs dat zijn donkere periode reflecteert in de Engelstalige titels. De andere personages komen, voor zover dat in een actieroman is vereist, geloofwaardig over. Het zijn echter de ontelbare deus-ex-machina’s die me storen. De trucjes waarmee zowat iedereen in het boek met de grenzen van tijd en plaats lijkt te flirten. Alomtegenwoordigheid lijkt hier doodnormaal. Dark hoeft maar zijn credentials via een gsm-schermpje te tonen, om exclusief toegang te krijgen tot elke plaats delict. Hoe Zuiker zich ook uitput in verantwoording, dat blijft een onredelijke aanname. Finaal oordeel: Duister Vermoeden is gezegend met een razendsnelle plot waarin alles crescendo gaat, behalve de spanning.