Eén val van één Zondagsman

Een openingszin van een debuut die je meeneemt in een verhaal dwalendwandelend door Amsterdamse straten of in stilte verblijvend naast een ziekenhuisbed. Een zin die veelzeggend is.
'De val heeft de dingen onuitputtelijk vermoeiend gemaakt.'

Welke val? Wie is gevallen? Waar dan? Wanneer?
Vragen waarop door af en toe een puzzelstukje te kunnen plaatsen een antwoord wordt gekregen. Net voldoende om je te blijven afvragen wie deze 'Zondagsman' dan kan zijn.

Een boek dat ik buiten las, in de zomer - dit verhaal speelt zich af in de winter in de stad. Ik was met lezende dierbaren omgeven, gelach en gesprek - de hoofdpersoon Oscar meer niet dan wel en veelal in de piepende stilte van een ziekenhuis. Mensen die ik wel ken, waarvan je achtergronden weet - Oscar moet op zoek en schrijft Zondagsmannen aan. Wie was en is straks zijn Ellen nog? 'Ik mis Ellen. Of beter gezegd: ik mis hoe Ellen soms kon ook zijn. Mijn leven wordt neergedrukt door iemand die er niet meer is, door iemand die er misschien wel nooit is geweest.'

Oscar heeft weinig keuzes meer. De val heeft zijn leven in één klap veranderd. Zijn psychiatrische praktijk ligt stil, zijn stiefdochter moet hij mee (leren) leven in zijn huis, een lade vol geschiedenis en gedachten, een gevonden tijdverdrijf dan hervinden van een lichaam brengt niet de oplossing. Geen gepiep meer. Drie personen. En dan oudjaarsavond.

Rake observaties. Invoelend. Geen zin te veel. Beeldend. Beklemmend naast liefdevol verzorgend. Een duidelijk mooi proza in een 'romanthriller' dat je laat meewandelen in het hoofd van de nu over zichzelf en zijn naasten nadenkende psychiater.

Een laatste passage om over na te denken: 'Ik speel ook wel eens met de gedachte om een boek te schrijven, moet u weten.' Hij zegt het bijna achteloos, heeft duidelijk geen idee hoeveel moeite het kost om iets te schrijven, hoeveel ellendige uren van eenzaamheid schuilgaan achter elke zin die de lezer voor lief neemt.'