Ik heb mijn zusje kwijtgemaakt.

Ik heb mijn zusje kwijtgemaakt
Mohana van den Kroonenberg, met illustraties van Nadia Meezen

Kos heeft iets doms gedaan. Hij heeft zijn zusje Soof verstopt. In het park. Onder een struik. Nu kan hij haar nergens meer vinden. En Soof is pas nul. Kos voelt zich heel schuldig. Hij durft niet terug naar huis. Eerst moet hij Soof vinden. Maar zoeken is moeilijk en Kos verdwaalt. In deze dwaaltocht ontmoet hij verschillende mensen. Hij maakt vrienden en leert zichzelf en de wereld om zich heen een beetje beter kennen.

Ik weet nog niet zo goed wat ik van dit boek vind. Het is een heel ander verhaal dan Dodo, dat ik toevallig juist hiervoor gelezen had. Wellicht had ik daarom wat hoge verwachtingen van dit boek? Waarmee ik niet wil zeggen dat ik dit een slecht boek vond, zeker niet.
Aan de ene kant vind ik het een erg origineel verhaal dat enkele belangrijke thema’s bespreekbaar maakt vanuit een jong kind-perspectief (de zevenjarige hoofdpersoon Kos), zoals postnatale depressie, ongelijkwaardigheid (mensen die niet gezien worden in de maatschappij) etc. Aan de andere kant vond ik het hier en daar ook wat ongeloofwaardig, juist vanuit dit perspectief. Vaak zie je duidelijk de kinderlijke onschuld en onbevangenheid van een zevenjarige terugkomen, maar soms zijn de gedachten toch meer die van een volwassene. En dat doet naar mijn mening wel wat afbreuk aan het verhaal. Desalniettemin leest het prettig weg en is er een mooie balans tussen luchtigheid en diepgang.

Zelf noemt de auteur het een zelfleesboek voor kinderen van zeven jaar (LinkedIn), maar ik denk dat het ook een geschikt voorleesboek is om over in gesprek te gaan met kinderen, juist vanwege de thema’s.

In het kader mooie zinnen vond ik deze beschrijving van Kos over de postnatale depressie van zijn moeder heel mooi: ‘Ze heeft al haar vrolijkheid in de baby gestopt en is zelf gaan huilen.’