Lezersrecensie
Een aangenaam vervolg op Zondagskind
Ik ben erg blij dat ik niet meer hoef te gissen hoe het met Jasmijn gaat. Zondagsleven is een fijne roman, dat past om gelezen te worden bij een herfstige zondag. Het is een mooi boek dat lekker leest en zeker een aanrader voor iedereen die Zondagskind gelezen heeft en wil weten hoe het met Jasmijn en de mensen in haar directe omgeving gaat.
Judith Visser (de auteur) heeft een zeer fijne schrijfstijl en heeft mij met haar nieuwste boek weer zo mee genomen in de wereld van Jasmijn Vink.
Waar ik Zondagskind gelezen heb om het inkijkje in de belevingswereld van een kind met Asperger te krijgen, geeft Zondagsleven het vervolg en neemt je mee in de volwassen wereld van Jasmijn Vink, daar waar prangende vragen zoals:
Heeft Jasmijn de stap genomen en zich laten onderzoeken? Heeft de diagnose geholpen en is dat de oplossing geweest voor de obstakels die Jasmijn ervaart? Heeft ze nog haar eigen flat? Is ze nog bij Nick?
Op deze vragen krijg je onder andere antwoord bij het lezen van Zondagsleven, maar ook meer. Judith Visser biedt ook nu weer een mooi inkijkje in hoe het dagelijks leven ervaren wordt door een vrouw met Asperger. Ik vond het erg boeiend om te lezen hoe Jasmijn een reguliere werkdag ervaarde, maar ook hoe haar pogingen om Normale-Jasmijn te zijn door collega’s als niet normaal geïnterpreteerd worden. Net zoals andere goede bedoelingen van Jasmijn. In vergelijking met Zondagskind zijn er nu wel enkele momenten waarop ik mij afvraag of Judith meer haar schrijversvrijheid genomen heeft. Hierdoor leest het boek meer als een roman, dan een autobiografisch boek. Maar dit maakt het niet minder interessant of leuk om te lezen. Ik heb minder vragen dan na het lezen van Zondagskind, maar kijk al uit naar de opties van een vervolg op deze Zondag-boeken reeks. Want de avonturen van Jasmijn en haar interpretaties van dagelijkse situaties, zijn gevuld met herkenning en humor.
Lezers van Zondagskind, maar ook lezers die het vorige boek nog niet gelezen hebben, zou ik zeker kunnen aanraden om ook Zondagsleven te lezen. Vergeet even je eigen je eigen situatie en laat je meenemen naar het Vinkennest en hoe Jasmijn Vink haar plekje in de normale wereld creëert.
Judith Visser (de auteur) heeft een zeer fijne schrijfstijl en heeft mij met haar nieuwste boek weer zo mee genomen in de wereld van Jasmijn Vink.
Waar ik Zondagskind gelezen heb om het inkijkje in de belevingswereld van een kind met Asperger te krijgen, geeft Zondagsleven het vervolg en neemt je mee in de volwassen wereld van Jasmijn Vink, daar waar prangende vragen zoals:
Heeft Jasmijn de stap genomen en zich laten onderzoeken? Heeft de diagnose geholpen en is dat de oplossing geweest voor de obstakels die Jasmijn ervaart? Heeft ze nog haar eigen flat? Is ze nog bij Nick?
Op deze vragen krijg je onder andere antwoord bij het lezen van Zondagsleven, maar ook meer. Judith Visser biedt ook nu weer een mooi inkijkje in hoe het dagelijks leven ervaren wordt door een vrouw met Asperger. Ik vond het erg boeiend om te lezen hoe Jasmijn een reguliere werkdag ervaarde, maar ook hoe haar pogingen om Normale-Jasmijn te zijn door collega’s als niet normaal geïnterpreteerd worden. Net zoals andere goede bedoelingen van Jasmijn. In vergelijking met Zondagskind zijn er nu wel enkele momenten waarop ik mij afvraag of Judith meer haar schrijversvrijheid genomen heeft. Hierdoor leest het boek meer als een roman, dan een autobiografisch boek. Maar dit maakt het niet minder interessant of leuk om te lezen. Ik heb minder vragen dan na het lezen van Zondagskind, maar kijk al uit naar de opties van een vervolg op deze Zondag-boeken reeks. Want de avonturen van Jasmijn en haar interpretaties van dagelijkse situaties, zijn gevuld met herkenning en humor.
Lezers van Zondagskind, maar ook lezers die het vorige boek nog niet gelezen hebben, zou ik zeker kunnen aanraden om ook Zondagsleven te lezen. Vergeet even je eigen je eigen situatie en laat je meenemen naar het Vinkennest en hoe Jasmijn Vink haar plekje in de normale wereld creëert.
1
Reageer op deze recensie